kunstZ gaf in en rond het districtshuis van Deurne een bijzonder optreden. De voorstelling ging over reizen en vertrekken, in een regie van Mieja Hollevoet en Karel Tuytschaever. De acteurs verspreidden zich en de bezoekers konden vrij rondlopen, zodat iedereen zijn eigen voorstelling meemaakte.
De voorstelling begon op het grasveld naast het districtshuis. Twee jongetjes die een tweeling speelden, vertelden ter introductie een verhaal over trouwen. Even daarvoor was al een vrouw in trouwkleed het districtshuis binnengegaan. Na hun uitleg, namen de twee kinderen ons mee het districtshuis in. Daar zagen we de andere acteurs één voor één de trappen afdalen.
De toeschouwers kregen verschillende prikkels. Er waren niet enkel acteurs, maar ook luidsprekers waar woorden en een regelmatig plopgeluid door klonken. In een andere ruimte werden teksten geprojecteerd die onder andere over uithuwelijking gingen. De vrouw die in haar trouwkleed het districtshuis was binnengegaan, zat snikkend op een stoel.
Op het middenplein lag een kind op de grond. Zo ontdekte je hier en daar plots acteurs die er even daarvoor nog niet waren. Iedereen kon vanaf dan vrij rondlopen in de gangen en ruimtes van het districtshuis. Dat zorgde voor spanning en twijfel bij de toeschouwers. Waar moet ik naartoe? Wat is er te doen? Elke bezoeker koos zijn eigen traject, aangetrokken tot bepaalde beelden of geluiden. Of dat nu zingende en dansende acteurs, rennende kippen of kapot geprikte ballonnen waren.
De vrouw in het trouwkleed ging kippen voederen op het middenplein. Grappig was dat een jongetje achter de kippen aanliep. Het was niet eens duidelijk of dat nu bij de voorstelling hoorde of niet. Toen hij door een bezoeker tot de orde werd geroepen, kon je vermoeden van niet. Of was die bezoeker toch een acteur? Aan mysterie geen gebrek.
Er was ook interactie tussen de acteurs en de bezoekers. In een van de gangen kon je tegenover een actrice aan tafel gaan zitten. Zij lieten je dan zinnen nazeggen. Op een bepaald moment werd iedereen naar de raadzaal geleid. De acteurs voerden om de beurt het woord, in verschillende talen. Waarheid, schoonheid, rechtvaardigheid en wijsheid waren sleutelwoorden. Er werd gepraat over het belang van dromen en gezegd dat het geheel meer is dan de som der delen.
De show eindigde waar hij begon: op straat en het grasveld naast het districtshuis. Er werd niets meer gezegd, de acteurs bewogen en wandelden heen en weer met een stoïcijns gezicht. En dan zat Vandenhoe erop. Een entertainende voorstelling vol mysterie die voor iedereen uniek was.
Marnick Bardyn (toeschouwer):
“Dit stuk van KunstZ zit barstensvol symboliek. Daar hou ik wel van. Het beeld van de ring bijvoorbeeld spreekt mij enorm aan. Ook het contrast dat in de voorstelling verwerkt zat, vond ik intrigerend. Zo zit je als toeschouwer het ene moment in een vergaderzaal van het Districtshuis van Deurne tussen de acteurs en allerlei microfoons en het andere moment in een trappenhal. Zet dat nog eens tegenover de inhoud van het verhaal en je krijgt een uniek concept.”
“Woman is the nigger of the world zongen John Lennon en Yoko Ono. Die vergelijking komt volgens mij terug in deze voorstelling. Er is geen eenduidige realiteit inzake de rol van de vrouw in vergelijking met die van de man. Het is allemaal veel te complex om samen te kunnen vatten. Dit stuk beseft dat en brengt alle onderdelen van die vergelijking mooi naar voren: kinderen, man, vrouw, liefde, vruchtbaarheid, dood. Dat is heel mooi om naar te kijken.”
Giulia Marini (actrice):
Giulia kwam bij kunstZ terecht via haar inburgeringsklas.
“De inspiratie voor dit stuk haalden we bij de mythe van Medea. Zij hielp Jason het gulden vlies te bemachtigen maar daarna werd ze door hem bedrogen. Uit wraak vermoordde Medea hun twee zoontjes en zijn geliefde op gruwelijke wijze. We hebben twee boeken gelezen om ons op weg te helpen. Een van Hugo Claus en één van Peter Verhelst.”
Ik zit nu ongeveer één jaar bij kunstZ en heb het initiatief leren kennen via mijn inburgeringsklas. Ik ben namelijk Italiaanse en woon nog maar twee jaar in België. Deze voorstelling zal enkel op het Enterfestival worden getoond.”
