Wauwie, het is ongelofelijk. Ik ben nu bijna drie volledige dagen bezig en ik heb mijn iPhone nog niet moeten opladen. Ik heb nog 37%! Ik ben echt onder de indruk. De batterij kan dus toch enkele dagen mee als je echt wilt? Al kan je er wel niets mee leuk doen, dus zo raar is het niet dat de batterij lang meegaat. Toch is dit relatief nieuw voor mij na twee jaar elke dag minstens één keer mijn gsm te moeten opladen. Ja ja, minstens één keer waarmee ik – inderdaad – impliceer dat er dagen zijn dat mijn iPhone twee tot drie keer in de stroom moet. Ik ben me er wel van bewust dat dit vooral aan mijn ‘lichte verslaving’ ligt en niet alleen aan de beroerde kwaliteit van iPhone-batterijen.
Het is eigenlijk wel een heerlijk gevoel om mij niet druk te hoeven maken over de batterij. Ik neem de oplader zelfs niet meer mee in mijn handtas. Toch verrassend hoe snel je je aanpast aan een nieuwe ‘levensstijl’? Ik denk zelfs dat ik nu niet meer koortsachtig zou panikeren als mijn batterij plots leeg is. Of ben ik te optimistisch? Waarschijnlijk wel, want dan kan ik echt niemand meer bereiken in noodsituaties. (En een telefooncel is mijn ding zo niet) Ik neem mijn woorden terug: ik zou wél onrustig worden als ik plots gsm-loos ben. Heel onrustig, zelfs. Aan veertig dagen zonder gsm zal ik me vermoedelijk nooit wagen.
Of veertig dagen zonder internet, zoals enkelen wel al gedaan hebben, zou ik ook heel moeilijk vinden. (Lees meer over het avontuur van Paul Miller of Bram van Montfoort) Als ik nu geen journalistiek studeerde, had ik het misschien overwogen om veertig dagen zonder internet te gaan. Maar dat lijkt me net iets te veel van het goede. Én, eerlijk toegegeven, ik zie het niet zitten om al mijn researchwerk te doen in de bibliotheek of mijn klasgenoten voortdurend lastig te vallen met vragen als: ‘Zijn er nieuwe meldingen op Toledo?’ of ‘Hebben de professoren nog nieuwe documenten op Toledo geplaatst?’ Ik ben een te grote control freak om me zomaar los te koppelen van het wereldwijde web. Maar ik kan het plan wel in mijn achterhoofd houden voor in de toekomst, natuurlijk. Elk jaar is er de vastenperiode, hé.
Nachtje uit
Ik ben benieuwd hoe het vanavond zal zijn. Het is de eerste keer sinds de vasten begonnen zijn, dat ik een avondje ga stappen ‘zonder internet’. (Eigenlijk klinkt dat best onnozel, maar hoe verwoord ik het beter?) Vanavond ga ik met mijn vriendinnen eten op restaurant en daarna zien we nog wat de avond brengt. Maar voor mij betekent dat vanavond: geen foto’s nemen van the girls samen en dan op Instagram of Facebook zetten, en als zij dat wél doen, kan ik de foto’s niet eens bekijken. Ook zal ik niet op de hoogte zijn van de plannen van andere vrienden die gewoonlijk communiceren via Whatsapp tijdens het weekend, want ja: iedereen heeft toch Whatsapp dus dat spreekt gemakkelijker af. Of als ik een leuke plaat hoor, kan ik die niet Shazam’en. Het zijn allemaal van die kleine, misschien dwaze acties die ik niet zou mogen missen, maar ik ben die dingen zo gewoon dat ik wellicht twee seconden zal denken: ’Damn, wat heb ik mezelf toch aangedaan?’
Ik loop misschien te ver voor op de feiten en kan beter afwachten tot morgen en dan evalueren hoe ik mijn avond beleefde. Dus, morgen meer over mijn ‘internetloze nacht’ (Oké, dat klinkt écht niet beter dan ‘een avondje zonder internet’… Ik moet hier iets op vinden!)
Tot morgen!
© 2014 – StampMedia – Nathalie Schlenker
