De staking van afgelopen maandag was een groots opgezette actie waar iedereen die ‘solidair’ was aan meedeed. Lien (21) niet. "Omdat ‘solidair zijn’ niet hetzelfde is als voor je mening opkomen", schrijft ze in onderstaand opiniestuk.
Al weken, en zeker de jongste dagen, is het onrustig in ons land. Het is eigenlijk heel simpel te zien aan de startpagina van mijn Facebookaccount. Alle krantenkoppen, voor of tegen de staking, passeren de revue. En hoe dichter bij 15 december, hoe grimmiger mijn Facebookvrienden worden. Ik moet mezelf ook enkele keren betrappen op een discussie over de zin en onzin van deze staking.
Want daar gaan de discussies op café en in de media over. De politici spreken over een polarisering van de maatschappij. De ene groep snapt niet waarom de andere groep staakt, terwijl die laatste groep niet begrijpt waarom je niet meestaakt.
Dat ik vooral dat laatste in de media heb zien verschijnen op 15 december vind ik betreurenswaardig. Naarmate de dag vorderde kwamen steeds meer filmpjes binnen van stakersposten waar de mensen die wilden werken, werden uitgescholden, waar bussen met werkenden onder politiebegeleiding toch maar rechtsomkeer moesten maken omdat de bus bekogeld werd met stenen, waar winkels verplicht werden om te sluiten.
Het zijn maar enkele voorbeelden die de revue passeerden van de ‘solidaire’ stakers. Deels was het perceptie van de media, want een stakerspost waar alles vroom en vriendelijk gebeurt, is geen nieuws. Ik heb van heel de dag trouwens geen stakers gezien. Ik betrapte mezelf erop dat ik me afvroeg: “Hoezo? Geen stakersposten en vrije doorgang? Waar staan al die stakers dan?” Zitten ze dan thuis voor hun computer en tv te kijken naar hoe de media een nog grotere wig tussen de twee kampen maakt? Ik vraag mij op dat moment wel af: waarom?
Waarom moet er nu echt zo’n grote boycot gebeuren? Ik vroeg het aan enkele kennissen die gingen meestaken. Een echt duidelijk antwoord kreeg ik niet. Alleen verwijzingen naar de geschiedenis waaruit blijkt dat staken wel degelijk iets uithaalde. Iemand zei: “Wij staken niet alleen voor onszelf, wij staken ook voor alle mensen die niet staken”. Nou, nu was ik vereerd. Dus jullie staakten ook voor mij? Mag ik dan nu even zeggen dat ik niet wil dat er in mijn naam gestaakt wordt? Zeker niet op deze manier.
Mag ik dan nu even zeggen dat ik niet wil dat er in mijn naam gestaakt wordt? Zeker niet op deze manier.
Ik trek het stakingsrecht niet in twijfel, dat is er en dat blijft er. Maar waar was het ‘recht op werken’? Vandaag werden miljoenen mensen gedwongen thuis te blijven, te overnachten op hun werk of toch maar rechtsomkeer te maken voor een gebarricadeerde ingang. Werken is een mensenrecht. Iedereen die wil werken, mag niet belet worden het te doen. Laat dat nu net zijn wat er die maandag is gebeurd.
Ik ben teleurgesteld dat in een West-Europees land, behorend tot een van de rijkste landen van de wereld, waarin de bevolking niets tekort komt, er zo’n discussie kan ontstaan. Het lijkt of het in België altijd storm is op politiek vlak. Op de een of andere manier slaagt niemand erin ons land politiek en sociaal stabiel te maken.
Ik woon al mijn hele leven in een welgesteld gezin, waarin mijn vader enige kostwinner is. Wij zijn nooit iets tekortgekomen, merkten nooit veel van politieke wijzigingen. Nog steeds leven wij hier ons eigen leven, bezig met onze eigen, alledaagse problemen. Alles wat in Brussel gebeurt, horen wij alleen via het nieuws, maar voelen doen we dat, nog steeds, niet. Wij hoeven niet elke cent om te draaien maar een Ferrari en luxe villa met zwembad kunnen nu ook weer niet.
Ik ben slechts 21 en maak mij nu al zorgen over de toekomst. Wat als ik later wel in zo’n situatie kom? Zou ik ook zo reageren? Of zou ik reageren met onbegrip? In mijn utopische wereld is België een land waarin links en rechts, zowel Waals als Vlaams in harmonie een land kunnen regeren. Helaas merk ik, dat we daar nog lang niet aan toe zijn.
© 2014 – StampMedia – tekst: Lien Van Doorslaer; foto: Liebeth Knaeps
