(CJP) Na meer dan veertig jaar heeft Kerouacs On the Road de route richting filmzaal gevonden. Benieuwd of het een even intense trip of slechts een afgezwakte zondagsrit is geworden.
De weg naar de verfilming van On the Road was allesbehalve geplaveid. De legende wil dat schrijver Jack Kerouac in 1957 een brief schreef naar Marlon Brando om de rol van Dean op zich te nemen in de verfilming van zijn magnum opus. Kerouac zou - logischerwijs - zichzelf vertolken. De realisering bleef uit.
Een nieuw kantelpunt kwam er toen Francis Ford Coppola de rechten kocht in 1979. Vele jaren koesterde de Coppola-familie een obsessie voor de filmadaptatie. Hun reddende engel kwam er enkele jaren geleden in de vorm van Walter Salles. Met Salles als regisseur en Coppola als executive producer krijgt de beatgeneratie een tweede leven.
Sex, drugs & jazz
'Het gaat er niet om waar we heen gaan, het gaat erom dat we gaan' luidt de lijfspreuk van On the Road. Maak kennis met Sal Paradise (Tom Riley) en Dean Moriarty (Garrett Hedlund). Twee kopmannen van de beatgeneratie, respectievelijk gebaseerd op Kerouac zelf en Neal Cassady. Het gewone leventje - studeer/werk/sticht gezin - is niet aan hen besteed. In plaats daarvan gaan de vrijbuiters op zoek naar het grote avontuur achter de horizon. Een turbulente tocht door Amerika gevuld met liters alcohol en benzine, ontelbare vrijpartijen en ettelijke hoeveelheden marihuana. Daarnaast krijgen de wegen die zich als eindeloze aders door het landschap vertakken de nodige muzikale jazzshots toegediend. Een libertijnse cocktail waarvan iedereen graag proeft op een bepaald punt in zijn leven.
Een van de sterkste punten van de film is dat Salles het vrijheidsgevoel uit het boek perfect naar het scherm vertaalt. Dat gebeurt dankzij de belichaming ervan door Riley & Hedlund. Beiden geven blijk van een groot inzicht in Kerouacs werk zodat het lijkt dat ze niet alleen een reis door het Amerikaanse landschap maken, maar ook door de gevoelswereld van hun personage. Leading lady Kristen Stewart boet niet aan geloofwaardigheid in, maar vertolkt Deans vriendin op zo'n sexy en sensuele manier dat ze zelfs de meest verzuurde anti-Twilightcritici het nakijken geeft. Ook Tom Sturridge declameert cultgedicht Howl als een zwaarmoedige Allen Ginsberg. Niet dat hij het niveau van James Franco in de gelijknamige film haalt, maar toch.
Kerouaanse cadans
Minder geslaagd is het feit dat het gehele plaatje iets te netjes en gepolijst oogt, waardoor de ruwe zeggingskracht van Kerouac wat verloren gaat. De Kerouaanse cadans is er niet. Daarnaast zijn 137 minuten wat veel om de intensiteit steeds even hoog te houden. Anderzijds illustreert het wel het langdurige reisgevoel door de vele panoramische wegenshots. Wat in die zin ook positief is, is de dynamische cameravoering waardoor alles voortdurend in beweging is. Het reisgevoel is niet alleen zichtbaar, maar ook voelbaar.
Zonder halsstarrige vooringenomenheid is On the Road een meer dan verdienstelijke poging om een van de invloedrijkste literaire werken in beeld om te zetten. Het liefdesspel tussen Salles en Coppola heeft iets moois ter wereld gezet. Op een van de meest verontrustende scenes met Steve Buscemi na.
© 2012 - CJP - Joshua Kint
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 13/06/2012
