“Adoptie begint bij goede intenties, maar heeft perverse gevolgen”

Op het afgelopen Festival van de Gelijkheid van Curieus vzw vond een panelgesprek plaats over de impact van adoptie. Host was Tania Nyanguile van Vulnera. Zij ging in gesprek met geadopteerden en (ervarings)deskundigen Miranda Ntirandekura Aerts (klinisch psycholoog), Sophie Withaeckx (academisch onderzoeker) en Shashitu Rahima Tarirga (schrijver en klinisch orthopedagoog). Ook Danai Deblaere, dochter van een Indiaas geadopteerde en naar eigen zeggen “tweedegeneratiegeadopteerde” schoof mee aan.

Een adoptiepauze wilde ze het zelf niet noemen, maar eind 2023 besliste Vlaams minister van Welzijn en Gezin Hilde Crevits (CD&V) wel om de erkenning van de drie overgebleven diensten voor interlandelijke adoptie niet te verlengen. Daardoor zullen er de facto tijdelijk geen interlandelijke adopties meer kunnen uitgevoerd worden.

Het systeem van interlandelijke adoptie ligt al langer onder vuur en vooral geadopteerden zelf stellen het beleid rond adoptie kritisch in vraag. “Het narratief over adoptie moet veranderen”, stelt panellid Sophie Withaeckx, die binnenlands werd geadopteerd. “Zonder te zeggen dat het allemaal slecht is, moeten we het systeem van interlandelijke adoptie in vraag durven stellen. Het systeem kent perverse gevolgen. Die ongemakkelijke waarheid wil niet iedereen onder ogen zien. Er is veel weerstand om dat te begrijpen.”

“Geadopteerden verliezen hun land, hun taal, hun cultuur, hun familie, … Er is weinig ruimte om te rouwen om dat verlies” – Miranda Ntirandekura Aerts

“De manier waarop wij interlandelijke adoptie organiseren werkt averechts. Het brengt vaak meer schade toe dan het iets oplevert.” Dat zegt Miranda Ntirandekura Aerts, die geadopteerd is uit Rwanda, werkt als klinisch psycholoog en deel was van het expertenpanel dat het huidige beleid rond interlandelijke adoptie in 2019 tegen het licht hield.

Ntirandekura Aerts: “Geadopteerden verliezen hun land, hun taal, hun cultuur, hun familie, … Er is weinig ruimte om te rouwen om dat verlies. Adoptieouders pronken met hoe goed hun kind zich heeft aangepast, maar dat heeft een keerzijde. Wij hebben het Nederlands zeer snel geleerd, maar onze oorspronkelijke taal zijn we kwijt. Wanneer we zoeken en in contact komen met onze eerste families, kunnen we vaak niet meer met hen communiceren.”