Anouk Torbeyns: “Geadopteerd zijn is een bitterzoet privilege”

Anouk Torbeyns is geboren in India en getogen in België. Als peuter werd ze geadopteerd en geplaatst in een Vlaams gezin. “Ik ben meteen warm ontvangen in mijn adoptiefamilie. Ook in mijn omgeving en bij de vrienden waarmee ik opgroeide, was ik meteen ‘één van hen’. Niemand stelde zich vragen over mijn afkomst en mijn adoptie.”

Torbeyns erkent dat ze daardoor in een gepriviligeerde situatie kon opgroeien. “Al is geadopteerd zijn een bitterzoet privilege. Adoptie wordt vaak voorgesteld als een ideologische daad. De mythe van het ‘geredde kind’ blijft hardnekkig. Daardoor verwacht men vooral van jou dat je dankbaar bent.”

“Die dankbaarheid legt je het zwijgen op”, vertelt Anouk Torbeyns. “Ik voelde niet altijd de ruimte om te praten over de vragen en onzekerheden die adoptie met zich meebrengt. Er zit pijn en verdriet om het verlies van mijn oorspronkelijke ouders. Maar ik durfde dat lang niet te uiten, uit schrik ondankbaar over te komen.”

In de aflevering wordt ook stilgestaan bij het systeem en het beleid rond interlandelijke adoptie. Die is niet altijd afgestemd op het belang en de behoeftes van geadopteerden, vindt Torbeyns. “Men zegt wel altijd dat adoptie in het belang van het kind is, maar in de feiten werd er lange tijd geen rekening gehouden met onze nood aan bijvoorbeeld psychosociale ondersteuning en de veelvoorkomende nood om naar je roots en eerste familie te zoeken in het land van herkomst.”

Anouk Torbeyns: “Als morgen alle kandidaat-adoptieouders zeggen dat ze niet meer willen adopteren, hoeveel moeite zullen wij dan nog doen om buitenlandse kinderen, die nood hebben aan opvang, naar hier te halen en bij een gezin te plaatsen? Als je echt gelooft dat adoptie in het belang is van het kind, kijk dan naar de geadopteerden die hier opgroeien. Adoptie stopt niet eens je aankomt in dit land. Waarom steken we zoveel geld in nieuwe adopties? Kunnen we niet beter even wachten en zorg dragen voor de geadopteerden die hier nu al zijn?”