Afgelopen zomer nam ik een hoop foto's van mensen die ik om de een of andere reden interessant vond. De enige regel die ik mezelf had opgelegd was dat het senioren moesten zijn.
Ik gebruik het woord 'senioren' eigenlijk niet graag. Liever zeg ik 'ouderen', daarin weerklinkt meer respect. Tijdens mijn zoektocht naar ouderen om te fotograferen, merkte ik al snel dat veel oudere mensen weinig zelfvertrouwen hebben. Wanneer ik hen vroeg of ik een foto mocht nemen, antwoordden ze vaak met een vraag: wat ging er gebeuren met die foto's en wat kon ik nu in hemelsnaam aanvangen met beelden van hun gezicht? Dat laatste raakte me wel, zeker omdat ik hen speciaal had uitgekozen omdat ze een bepaalde uitstraling hadden die mij intrigeerde. Zelf konden ze dat niet zien. Ik heb hen meerdere keren gezegd dat ik zeer dankbaar was dat ik hen mocht fotograferen, en dat ik dankzij hen heel mooie beelden heb kunnen maken. Toen ik hen het portret liet zien, lichtte hun gezicht op en kwam er een glimlach tevoorschijn.
