(BILL) Hoge bomen vangen veel wind, zeker als ze net als Alex Callier dagelijks een middelgrote pot haargel op de kruin smeren en al eens arrogant uit de hoek durven komen. Desalniettemin, ere wie ere toekomt. En deze man heeft recht van spreken.
Wat hij met zijn Hooverphonic de voorbije achttien jaar gedaan heeft, doen weinig Belgische artiesten hem na. Met werk als The Magnificent Three en Blue Wonder Power Milk, dat zelfs internationaal terecht hoge ogen gooide, én (wij zijn nog steeds jaloers) door het themalied van EURO 2000 te leveren. Gene kattepis, zegt Jan Becaus dan samen met ons.
Minder pluimen
In 2008 nam zangeres Geike Arnaert echter plots afscheid van Callier en gitarist Raymond Geerts, maar niet vooraleer met modder naar de ex-collega's te gooien. Stemmig Vlaanderen schoot tot de redding van de frêle Arnaert, en Hooverphonic, dat het ook muzikaal al een tijdje minder deed, verloor een pak van zijn pluimen.
Geerts en Callier bleven niet bij de pakken zitten en rekruteerden niet veel later een nieuw vrouwelijk uithangbord. Helaas: nieuwe zangeres Noémie Wolfs bleek niet dezelfde diepe kijkers te hebben als haar illustere voorgangster, en het nieuwe album The Night Before getuigde van een creatieve impasse. Anno 2013 klopt het nieuwe plaatje evenwel al een stuk beter. En voorwaar: de nummers zijn ook een stuk beter.
Nieuw begin
Amalfi is alvast een dijk van een single, en Ether had zo op Blue Wonder Power Milk gemogen, geen mens die er wat op aan te merken zou hebben. Niet in het minst omdat Wolfs' stem door het uitgebreide touren duidelijk gerijpt is en ze, zoals ook te zien is op de cover, de volle aandacht verdient. Leuk bijvoorbeeld hoe ze een overtuigende femme fatale speelt in Devil Kind of Girl, of hoe ze in de mooie pianoballad Gravity vocaal open bloeit.
Zo goed als vroeger zal het misschien nooit meer worden, maar wie Reflection een eerlijke kans geeft, krijgt er een fijn plaatje voor in de plaats.
© 2014 - BILL.be - Aaren Van De Maele
