Twee jaar geleden kreeg auteur en regisseur Wim Geysen een map in handen. Erin zat een verzameling dagboekfragmenten, gedichten en persoonlijke indrukken van anorexiapatiënte Vanessa Coolen. Samen met Geysen maakte ze er een boek van, 'Op het bot'. De gelijknamige theatervoorstelling van KunstLab AVElinks ging op vrijdag 6 februari in première in Het Klokhuis te Antwerpen.
“Met deze productie trachten we voornamelijk het taboe rond anorexia te doorbreken”, vertelt Wim Geysen, auteur en regisseur van ‘Op het bot’. “Een onderwerp als dit moet bespreekbaar zijn, want problemen zoals anorexia kom je overal tegen, op school, in de jeugdbeweging, in de sportclub. Via een theatermonoloog proberen we het verhaal van alle anorexiapatiënten mee te geven”, zegt Geysen. “In tegenstelling tot het boek van Vanessa Coolen is het script van de theaterproductie dan ook volledig fictief. We willen de wereld door de ogen van alle patiënten laten zien, niet alleen door die van Vanessa.”
Grip en houvast
Met ‘Op het bot’ hoopt hij niet alleen de dialoog over anorexia te openen. Geysen wil de jongeren ook handvaten aanbieden om hun zoektocht naar houvast en grip in het leven te vergemakkelijken. Het gaat over ons allemaal. “Dit proberen we te realiseren zonder met de vinger te wijzen. Onze jeugd is verstandig en volwassen genoeg om eruit te halen wat erin zit en daar iets zinnigs mee te doen”, gaat hij verder. De reacties van 16- tot 25-jarigen zijn na ongeveer twintig schoolvoorstellingen overwegend positief. Jongens lijken over het algemeen minder geïnteresseerd omdat zij denken dat een eetstoornis ver van hun bed ligt.
Zelfbeeld
De jonge, getalenteerde actrice die de monoloog met hart en ziel brengt, is Immele Bosman (22). “Toen Wim me opbelde voor deze rol was mijn eerste reactie ‘zot, ik ga ni alleen op da podium staan’.” Toch heeft het onderwerp haar niet tegengehouden om het wel te doen. “In het begin kon ik maar moeilijk begrijpen dat jongeren zover willen gaan om af te vallen om zich ‘goed’ te voelen”, zegt Bosman. “Door het stuk meer te spelen, ben ik echter beginnen inzien dat er bij anorexia veel meer aan de hand is dan alleen niet eten.”
Geysen beaamt dit: “Jongeren vandaag zijn heel gevoelig.” Hun zelfbeeld is een heel belangrijke factor, net zoals perfectionisme, faalangst en de veelheid aan indrukken waar ze elke dag mee geconfronteerd worden. “In ‘Op het bot’ hebben we die indrukken proberen weer te geven door het hoofdpersonage een nachtmerrie te laten beleven. Ze loopt in de supermarkt en verdwaalt tussen alle voedingsmiddelen en alle andere indrukken. Heel chaotisch, maar echt.”
Mooie, dunnen mensen in de media
Tijdens die scène wordt er gebruik gemaakt van opgenomen beeldmateriaal. Dat maakt van de productie eigenlijk een multimediatheaterproductie. “Het zijn ook de media die voor veranderingen hebben gezorgd de afgelopen jaren. Er komen meestal alleen mooie, dunne mensen op televisie en dat kan aan het zelfbeeld van anderen vreten. Hoe kijken de mensen naar mij? Wat verwachten ze? Voldoe ik aan die verwachtingen? De een gaat al wat beter om met zulke twijfels dan de ander. Die laatste dreigt het bijgevolg te begeven onder de druk van de maatschappij. Dan klopt er iets niet”, besluit Geysen.
Meer info en speeldata: www.avelinks.be
Boek: ‘Op het bot’ van Vanessa Coolen en Wim Geysen, uitgegeven door Epo
© 2009 – StampMedia – Marjolein Lambrechts
Dit artikel werd gepubliceerd door Gazet van Antwerpen - online op 10/02/2009
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Belang van Limburg - online op 10/02/2009
