De ondergaande zon verlichtte het Brussels terras waar een vriendin en ik zaten. De mensen aan het tafeltje naast ons startten hun avond met een fles rosé en een dakloze vrouw kwam zingend vragen om wat geld. Het was warm voor de tijd van het jaar en met een rozige gloed nam de zon afscheid van de dag.
We waren in Brussel voor de vierde editie van Bright Brussels Festival of Light, een gratis lichtfestival in onze hoofdstad. “Het begin en einde van het parcours bepaal je zelf. Ga in het wilde weg de werken ontdekken!” lazen we het in het mapje dat we oppikten aan de Sint-Gorikshallen. Het festival is voor verschillende internationale en Belgische artiesten een unieke kans om hun werken tentoon te stellen. Dit jaar kon je vier dagen lang de werken van elf kunstenaars in het centrum van Brussel bezoeken. Voor toeristen en Brusselaars was dit de ideale gelegenheid om de stad in een ander licht te ontdekken.
De lantaarnpalen die de straten omzoomden gaven voor de gelegenheid rood licht. Ze wezen ons de weg richting het Sint-Katelijneplein, beter bekend als Saint-Cath onder de Brusselaars. We kwamen al snel uit op het eerste kunstwerk. De onheilspellende muziek gaf me het gevoel dat ik op een Halloweentocht was beland en de twee witte doeken waar we tussen moesten wandelen straalden mysterie uit. Met dit kunstwerk, Behind the scenes, wilde de kunstenaar de bezoeker een blik achter de schermen van een film geven. Het was een schaduwspel waarbij je als bezoeker twee rollen kon aannemen. Wie door de twee witte doeken liep, was kijker van de film. Aan buitenkant van de doeken werd je in de spotlights gezet. Hierdoor werd je de acteur van de film.
Italië in Brussel
Het lichtfestival gaf dit jaar de aftrap voor de 30ste verjaardag van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De installatie Njörd werd gekozen om het jubileum aan te vangen: in hoge, transparante kubussen vlogen witte veren in het rond. De boxen waren verdeeld over drie rijen en verlichtten een deel van de Vismet. Kinderen schaterlachten erop los en wezen met hun kleine vingers naar het veertjesballet.
In de verte telde op de gevel van de Begijnhofkerk een levensgrote teller langzaam af. Bij nul werden we getrakteerd op een spectaculair licht- en geluidspektakel: de Begijnhofkerk – een 17de eeuws barok bouwwerk- baadde in het licht en deed me denken aan de middeleeuwse Duomo van Firenze. Toen de frisse voorjaarsbries ook nog eens mijn enkels streelde, waande ik me heel even in Italië.
Iets verderop bedekten fonkelende lichtjes de autovrije straten en de omliggende gebouwen. Grote sneeuwmannen die uit discoballen bestonden, stonden op hoge palen in de Grootgodshuisstraat. Ze reflecteerden de lichtstralen die op hen schenen en de prille lente werd even ingeruild voor winterse taferelen.
Bucketlist
We wandelden weer richting de Vismet, waar het water in de Anspach fontein plaats had gemaakt voor het kunstwerk Abstract. Het werk zou de link leggen met de relativiteitstheorie, maar die zag ik er zelf niet in.
We gingen in de fontein staan om het van dichterbij te kunnen bekijken. In de Anspach fontein staan: het kon bij deze van onze bucketlist geschrapt worden.
In de aanloop naar het festival had ik online al het een en ander opgezocht. Er was een kunstwerk dat onmiddellijk mijn aandacht trok: de Cathedral of Light was een lange tunnel vormgegeven door duizenden lichtjes. Het werk was in een gotische boog gebouwd. Vooraan was de opening groter dan achteraan, waardoor het leek alsof de lichtjes tot in het oneindige bleven doorgaan. Door de tunnel wandelen gaf mij een fijn kerstgevoel en ik werd er onmiddellijk vrolijk van. Maar het krioelde er van de mensen: iedereen wilde een foto van de ‘lichtgevende kathedraal’. De chaos in de massa was ontnuchterend en deed afbreuk aan de magie die het kunstwerk moest opwekken.
Na een wandeltocht langs enkele iconische locaties in onze hoofdstad, namen we tevreden afscheid van Bright Brussels. De geur en de gezellige drukte van de Brusselse straten hielden ons gezelschap op terugweg naar het station.
