‘The Captive’: gimmick met overbodige details

Onze reporters brengen een week lang verslag uit vanop het Film Fest Gent. Peter (23) zag ‘The Captive’ en was lang niet overtuigd. “Atom Egoyans thriller heeft een rist bekende acteurs, maar ze weten niet wat ze moeten aanvangen met de verwarrende plot. Ga beter naar Egoyans andere, The Devil’s Knot.”

Misschien dat het hele Film Fest-gebeuren ons wat te hard naar het hoofd stijgt, maar wij vonden ‘The Captive’, de veertiende van de Egyptenaar Atom Egoyan, dik tegenvallen. Zijn thriller over kidnapping en pedofilie hopt van cliché naar stereotype en alles wat daartussen ligt, hangt met haken en ogen aan elkaar.

Schorriemorrie met pornosnor

We hadden het de film nochtans gegund. Deels omdat Ryan Reynolds (Matthew) na het desastreuze ‘Green Lantern’ toe was aan een kwalitatieve productie en omdat Mireille Enos (Tina) als vrouw van Brad Gerry Lane Pitt in ‘World War Z’ potentieel toonde. Maar vooral ook omdat het onderwerp van de film controversieel en actueel is. Denk maar aan Sweetie, de virtuele chatbot die vorig jaar een duizendtal pedofielen kon ontmaskeren.

Helaas doet Egoyan in ‘The Captive’ niets om een debat te triggeren. Erger nog: hij slaat elke nuance dood met een veel te eenzijdige benadering van pedofilie. Mika (een rol die Kevin Durand vertolkt) mocht geen mentaal zieke zijn die na traumatische ervaringen en een pijnlijke innerlijke gevoelsstrijd de controle verliest. Hij moest de grote Vijand worden, die over lijken gaat en onschuldigen psychologisch kapotmaakt, enkel om zijn eigen perversies te bevredigen. Dat, en hij heeft een pornosnor.

Andere clichés? De moeder die haar man een misplaatst schuldgevoel aanpraat, de man die zo mogelijk nog meer dan de vrouw lijdt maar die dat niet onder woorden kan brengen, de good cop/bad cop, de vader die uiteindelijk alles zelf oplost... En, oh our god, de ééuwenoude truuk met het verdovend goedje in een glas.

Geen goede Nolan

Ook cinematografisch is ‘The Captive’ niet overweldigend sterk. Hier en daar zit er een leuke subtiliteit. De met gaasdoek omwikkelde sparrenbomen die Matthews rondrijdt en verplant, weerspiegelen zijn eigen lot als een vader die voortdurend op weg en op zoek is, maar nergens met zijn verdriet heen kan. Egoyan schudt ook de narratieve elementen dooreen. Dat vinden wij best, maar anders dan een goede Nolan blijven in deze film de belangrijkste plotelementen wél op hun chronologische plaats. Eerst is er de ontvoering, daarna de ontmoeting en uiteindelijk volgt de catharsis. Tja.

Alle eigenaardigheden die ‘The Captive’ kwellen ten spijt, is dit een genietbare film. Maar dat is ‘Transformers’ ook, en die maakt niet de fout meer te willen bieden dan puur entertainment.