In het adoptiedebat lijkt het alsof iedereen een stem krijgt, behalve de geadopteerden zelf. Voor StampMedia ging adoptiejongere Anouk Torbeyns (23) op zoek naar die stem. Ze merkt dat er nog heel wat misvattingen en taboes heersen rond transnationale adoptie. Die wil ze nu de wereld uithelpen. Vandaag krijgt Hernando Wouters Peetermans het woord.
Hernando Wouters Peetermans (30) is invorderingsagent bij BNP Paribas en woont in Brussel. Op zijn tweede werd hij geadopteerd uit Cali, Colombia.
“Ik ben een Latino pur sang. Natuurlijk heb ik de Vlaamse cultuur meegekregen, maar dat is niet alles. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Ik kan mijn eigen DNA toch niet ontkennen? Adoptie is een levenslange zoektocht naar een onvolledige identiteit. Ik vind er stukjes van terug in mijn roots. Zo leer ik Spaans, neem ik salsalessen en kook ik typisch Colombiaans. Het is mijn manier om mijn identiteit vorm te geven.”
“Als kind sta je niet stil bij je adoptie, maar gaandeweg voel je dat je niet volledig in het westers plaatje past. Je hebt een ander karakter, een andere aanleg. Pas later ontdek je dat dat komt omdat je roots elders liggen. Ik denk dat enkel geadopteerden ten volle kunnen begrijpen hoe ik me voel. Dat maakt dat ik mijn ei niet kwijt kon en me wel eens eenzaam voelde. Daarom vind ik het belangrijk dat ik andere geadopteerden kan opzoeken om erover te praten.”
warm nest
“Ik ben dankbaar dat ik in een warm nest ben terecht gekomen. Maar mijn moeder is even dankbaar dat haar kinderwens in vervulling is gegaan. Toch moet niemand met zijn vingertje in de lucht komen vertellen dat ik dankbaar moet zijn. Het was niet mijn beslissing om geadopteerd te worden.”
Naast een warm nest, kende Hernando ook altijd een warm Vlaanderen. Naar eigen zeggen heeft hij amper last gehad van racisme of discriminatie. “Ik kan me toch niets noemenswaardig herinneren. Tegenwoordig wordt er veel gesproken over de racistische Vlaming terwijl dat vroeger precies minder een issue was. Nu lijkt alles al snel racisme te zijn. Ik heb me alleszins altijd heel welkom gevoeld in Vlaanderen.”
“Sinds ik me meer verdiep in het adoptielandschap in Vlaanderen, kan ik enkel vaststellen hoe weinig aandacht er is voor de gevoelens van adoptiejongeren. De nazorg focust zich vooral op de adoptieouders. In oktober werd door de verschillende adoptiediensten een heel evenement op poten gezet tijdens de Dag van Adoptie. De aandacht voor kandidaat-adoptieouders was behoorlijk disproportioneel in vergelijking met de stem van geadopteerden zelf.”
“Uiteindelijk zal transnationale adoptie vanzelf uitsterven, door de booming bussiness in de herkomstlanden. China, India, maar ook Latijns-Amerikaanse landen zijn groeilanden en zullen op termijn hun eigen weeskinderen kunnen opvangen. Ik geloof dat kinderen die in hun eigen cultuur kunnen opgroeien, minder identiteitsproblemen zullen kennen, maar langs de andere kant denk ik: wat is er mis met kinderloze ouders een warm gezin te schenken?”
De Vereniging voor Adoptiekind en Gezin (VAG) reageert
De Vereniging voor Adoptiekind en Gezin (VAG) wil graag reageren op de getuigenis van Hernando Wouters Peetermans die op de websites van De Morgen en StampMedia verscheen. De VAG is het niet eens met de bewering dat de Dag van Adoptie, die in oktober vorig jaar werd georganiseerd, te weinig aandacht had voor de stem van adoptiejongeren. “Het is de vrijwilligersorganisatie VAG, en niet het gesubsidieerde Steunpunt Adoptie, die de Dag van Adoptie organiseert. Bij de VAG komt het adoptiekind op de eerste plaats. Tijdens de Dag van Adoptie werd een lezing gegeven door een adoptieouder én zijn adoptiedochter. Jean Bosco Safari, ook geadopteerd, verzorgde het muzikale intermezzo en er waren vier informatiestanden voor en door geadopteerden die in de kijker werden gezet. De afgelopen Dag van Adoptie was tot op heden dan ook de meest diverse. Wij van VAG proberen adoptie steeds in al zijn aspecten te belichten en vinden dat we daar tijdens de Dag van Adoptie ook in zijn geslaagd.”
