In het adoptiedebat lijkt het alsof iedereen een stem krijgt, behalve de geadopteerden zelf. Voor StampMedia ging adoptiejongere Anouk Torbeyns (23) op zoek naar die stem. Ze merkt dat er nog heel wat misvattingen en taboes heersen rond transnationale adoptie. Die wil ze nu de wereld uithelpen. In dit stuk blikt ze terug op een halve eeuw transnationale adoptie in de Lage Landen.
De geschiedenis leert dat het niet altijd even evident was om als geadopteerde je stem te laten gelden. Dat had onder meer te maken met de tijdsgeest van toen. In de jaren zeventig was vooral sprake van gesloten adopties waar zowel de eerste als de adoptiefamilie de adoptie als een afgesloten hoofdstuk beschouwden. Er was weinig ruimte voor rootsvragen. Daardoor bleven de gevoelens die adoptie teweegbrengen in de taboesfeer hangen.
Dankzij een evolutie van de tijdsgeest kon er gaandeweg opener over adoptie gesproken worden. Vragen over de roots en de eerste familie waren niet langer strikt taboe. Rootsreizen werden steeds meer aangemoedigd en lijken tegenwoordig eerder de sociale norm te zijn geworden. Wie niét nieuwsgierig is naar zijn of haar wortels, wordt nu bedenkelijk aangekeken.
Nu er meer stemmen opgaan om transnationale adoptie stop te zetten, komt er mogelijks een eind aan een halve eeuw adoptiebeleid. De onderstaande tijdlijn toont de belangrijkste ijkpunten van die geschiedenis.
procedures
Hoewel er vandaag niemand nog opkijkt van de rootsvragen die geadopteerden zich stellen, is er minder aandacht voor de manier waarop zij hier en nu in het leven staan. Ook wanneer de Vlaamse Commissie Welzijn, Volksgezondheid en Gezin zich buigt over de thematiek en er stemmen opgaan om transnationale adoptie stop te zetten (Knack, 05/01/2016), gaat het vooral over beleid en het perspectief van de kandidaat-adoptieouders.
Het struikelblok van het debat blijft de procedure die te ingewikkeld, te lang en te duur is. Volgens commissielid Lorin Parys (N-VA) is dat geen reden om ermee te kappen. Zeker niet omdat er wereldwijd nog miljoenen kinderen zonder ouders opgroeien terwijl er zoveel kandidaat-ouders op de wachtlijst staan (De Standaard, 05/01/2016). Hij ziet duidelijk nog een toekomst voor transnationale adoptie. De mening of het perspectief van adoptiejongeren, hier en nu, komt in heel het debat nauwelijks aan bod.
Volgende keer krijgen een aantal geadopteerden alvast wel het woord. Zij hebben het onder meer over het beleid, maar ook over identiteit en de moeite die ze hebben met het woord ‘dankbaarheid’.
© 2017 – StampMedia – Anouk Torbeyns
===
Dit dossier werd vermeld in Hautekiet (Radio 1) op 24/03/2017
