Elke dag om 20u weerklinkt in heel wat straten applaus. Het is een teken van appreciatie voor iedereen die in de frontlinie staat. Voor verpleegkundigen, dokters, zorgkundigen,... Maar ook voor de studenten die momenteel dezelfde risico’s nemen in de zorg. Enkele jongeren getuigen over hun stage in volle covid-crisis.
Axelle De Coninck (20), studente verpleegkunde
"De meerderheid van onze cliënten besloot om tijdens de lockdown niet meer naar ons psychiatrisch dagcentrum te komen. Diegenen die dat willen, worden zo goed mogelijk opgevangen door middel van telefonisch contact of videochat."
"Extra maatregelen voor het personeel werden ingevoerd om alles zo veilig mogelijk te laten verlopen binnen het dagcentrum. Zo moest iedereen bij binnenkomst de handen wassen, die vervolgens nog eens ontsmetten en een mondmasker opzetten. Hetzelfde gold voor de therapiesessies. Daarnaast mogen er maximum vijf cliënten in één ruimte samenkomen, met minstens anderhalve meter afstand. "
"De temperaturen van zowel de cliënten als van het personeel worden twee keer per dag genomen, bij 37.5°C word je naar huis gestuurd. Zowel verpleging, therapeuten als psychologen doen zo goed mogelijk hun best om de dag van de cliënten zo aangenaam en veilig mogelijk te laten verlopen. Aan het einde van de dag werden alle high-touch-oppervlakken nog eens grondig ontsmet."
"Binnen het ziekenhuis is er een Covid-verantwoordelijke aangeduid. Hij komt op alle diensten langs. Hij bekijkt wat er mogelijk is en geeft nog enkele tips rond veiligheid. Tijdens mijn stage wordt er veel rekening gehouden met de maatregelen en regelmatig geëvalueerd hoe alles zo veilig mogelijk kan verlopen."
"Ik merk niet zo erg veel van corona tijdens mijn stage, aangezien ik op een afdeling sta die relatief weinig in contact komt met de afdelingen waar ze actief bezig zijn met het virus. Natuurlijk merken wij aan het verminderde aantal mensen en de strengere maatregelen wel dat het een andere situatie is en moeten ook wij wennen aan de huidige situatie."
"Sterke, aangrijpende indrukken krijg ik niet echt, iets waar ik opgelucht over ben. Ik hoorde wel al van medestudenten dat de situatie op andere afdelingen veel ingrijpender zijn en dat zij geconfronteerd worden met verlies en wanhoop."
Jeff Cuylaerts (24), student geneeskunde
"Op mijn stageplek waren een aantal besmettingen doorheen de verschillende woongroepen. Buiten de CRA, een plaatselijke huisarts, was er bijna geen medische expertise op gebied van opvang van covid-patiënten. Daarnaast is het wereldwijde tekort aan goed beschermingsmateriaal des te meer uitgesproken in WZC’s, haast erbarmelijk."
"Een WZC is puur architecturaal ook totaal niet voorzien om zulke situaties op te vangen, aangezien er in tegenstelling tot een ziekenhuis wordt ingezet op gezelligheid en comfort. Er was dus grote vraag naar iemand die te midden van deze chaos opnieuw structuur kon aanbrengen. Zodat alles op een veilige, correct medisch onderbouwde manier kon verlopen."
"Ondanks de uitputtende en lange dagen was het over de grote lijn wel een aangename ervaring voor mij. Ik kon rekenen op zorgpersoneel dat ondanks het feit dat ze totaal niet opgeleid waren voor deze situatie, bereid waren om onder zware omstandigheden zeer snel een groot aantal vaardigheden aan te leren. De inspanning die ze leverden was grotendeels in functie van de bewoners, voor wie ze allemaal het beste willen."
"Ik heb op korte tijd enorm veel bijgeleerd, aangezien ik zo'n grote verantwoordelijkheid kreeg. Ik werd voor alle mogelijke vragen geraadpleegd. Gaande van puur medische vragen in verband met hygiëne of medicatie tot het op de hoogte brengen van naasten over de niet altijd positieve toestand van een bewoner. Ik leerde ook om samen te werken en te vergaderen met hoofden, directie en verantwoordelijken, die onderdeel uitmaken van de toch grote organisatie die achter zo'n woonzorgcentrum zit."
"Achteraf bekeken was de taak die me opgelegd werd wel een te grote uitdaging voor een stagiair-arts. Voornamelijk tijdens de eerste dagen toen het overzicht op alle vlakken zoek was, heb ik me vaak overweldigd gevoeld door alles wat op me afkwam. Toch heb ik me erdoorheen kunnen spartelen en kan ik met wat trots zeggen dat ik met het volledige team van Heylanden (de nu nieuwe covid-unit, red.) een goed werkend orgaan heb opgericht. Voor de opvang, opvolging en verzorging van covid-positieve bewoners en de veilige transfer terug naar hun eigen woongroep. En dat allemaal binnen een WZC."
Kato Peeters (21), studente verpleegkunde
"Zes uur ’s ochtends, ik kom aan in het ziekenhuis waar ik langs de hoofdingang naar binnen moet. Hier staan verschillende tafels met handontsmetting en mondmaskers. Na het ontsmetten van mijn handen en het opzetten van het mondmasker, ga ik mijn kledij ophalen en vertrek ik naar mijn afdeling. In de gangen zijn stickers geplaatst om het personeel voldoende afstand te laten houden. De briefing is in een lokaal dat te klein is om op anderhalve meter van elkaar te staan, daarom wordt onze groep in twee opgesplitst."
"Het grootste verschil dat ik merk tegenover andere stages is dat we nu altijd mondmaskers moeten dragen. Ik weet dat dit van uiterst belang is. Met de warmte en irritatie achter de oren kan ik nog leven. Maar ik mis het overbrengen van mijn emoties. Een goedemorgen zeggen kan nog wel, maar die kan nu niet meer gepaard gaan met een warme glimlach."
"Wat mij voornamelijk opvalt: ook al domineert Covid-19 nu alle nieuwsberichten en gesprekken, in het ziekenhuis is dat totaal niet het geval. Hier gaat het over de kinderen, het weer en het dagelijkse leven. Dat vind ik verfrissend en brengt je gedachten naar andere dingen dan enkel deze crisis. Ik denk ook wel dat je als patiënt momenteel niet anders kan. Als je elke dag over covid moet praten of lezen, terwijl je midden in een ziekenhuis ligt, jaag je jezelf schrik aan."
"Tijdens de ochtendverzorging vraag ik een patiënt hoe het gaat en hij krijgt het op slag moeilijk. Hij is kort geleden onverwacht iemand dierbaar verloren, maar kan dit leed niet met zijn familie delen. Er kan geen bezoek langskomen wegens de veiligheidsmaatregelen, hij is dus op ons aangewezen voor zo'n gesprek. Daar heb ik het moeilijk mee."
"Na de middagpauze vliegt de tijd voorbij en voor ik het weet, is het overdracht van de shift. Ik ga terug naar de kleedkamer en kleed me om. Daarna breng ik mijn gedragen uniform naar een luik dat alles naar de wasserij stuurt. Ook hier is het een drukte van personeel, dat allemaal graag naar huis wilt na een lange dag. Maar toch let iedereen er goed op dat er voldoende afstand gehouden wordt. Eindelijk ben ik terug bij de ingang, ik ontsmet mijn handen nog een keer en doe dan mijn masker af en gooi het in de vuilbak. Blij dat ik dat ding toch enkele uren even niet meer moet dragen."
Ignas De Haan (23), student verpleegkunde
"Ik loop stage binnen de thuisverpleging. Door de lockdown ziet mijn dag er nu iets anders uit dan normaal. Eerst doe ik mijn werkuniform en mondmasker aan, daarna volgt de ontsmetting van mijn handen. Om 7 uur begint mijn shift en word ik opgehaald door mijn collega. Ik neem achteraan in de wagen plaats, aangezien we onze afstand moeten houden."
"Bij het betreden van een woning worden de handen nogmaals ontsmet en doen we ter extra bescherming handschoenen aan. Het mondmasker blijft voortdurend op. Ik merk dat dit lastig is bij het eerste contact. Nieuwe patiënten kunnen mijn gezicht maar half zien en dat voelt ongemakkelijk aan. Om dit te compenseren is het nu zeer belangrijk om je goed voor te stellen. Gedurende de zorg proberen we ook voldoende afstand te bewaren tussen de patiënt en zijn/haar familie. In de voormiddag passeren we zo een vijftiental verschillende patiënten, daardoor is het besmettingsgevaar zeer hoog."
"Na de zorg bij een patiënt doen we onze handschoenen uit. We deponeren ze daar in de vuilbak en ontsmetten onze handen opnieuw. Wanneer onze ochtendtour erop zit en de verpleegkunde mij terug afzet, doe ik eerst mijn pak uit en leg ik het in de koffer van mijn auto. Handen worden opnieuw ontsmet. Het mondmasker wordt nu ook even afgezet. Bij het betreden van mijn eigen woning, was ik eerst mijn handen. De tour in de namiddag ziet er min of meer hetzelfde uit als die in de voormiddag."
"Normaal nemen thuisverpleegkunde altijd een tablet en wondzorgtas mee naar binnen. Dat wordt nu niet gedaan. Het is dus uiterst belangrijk dat je zo goed mogelijk voorbereid bent en het juiste materiaal al verzamelt voor het betreden van de woning. Patiëntendossiers worden na de zorg in de auto ingevuld."
"Het is een unieke ervaring om nu stage te mogen doen. Ik merk dat er veel voorzorgsmaatregelen worden genomen binnen de thuisverpleging. Heel veel respect voor alle collega’s binnen de thuisverpleging!"
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 01/05/2020
