Al sinds 13 mei bezetten studenten van de KU Leuven het College de Valk van de faculteit Rechten om aandacht te vragen voor de genocide in Gaza. Reporter Leda Broekhoven sprak met Farah Koolenbrander (21) en Minne (20) die deelnemen aan het studentenprotest in Leuven.
Hongerstaking, protesten en bezettingen: het nieuws over studentenprotesten voor Palestina is waarschijnlijk langs vele oren en op vele plekken gepasseerd. Ook in Leuven bezetten studenten het gebouw van de KU Leuven (KUL). Sinds maandagochtend 13 mei kamperen een 80-tal studenten in het College de Valk. Overdag lopen er meer studenten rond. Er worden workshops en speeches gegeven en banners en muziek gemaakt. Er is een bib, een care team en voor elke maaltijd voedsel vanuit donaties. Hoe wordt die bezetting in stand gehouden?
Farah Koolenbrander (21) is student Sociale en culturele antropologie aan de KU Leuven. Ze bezet de KU Leuven al sinds de eerste dag, op 13 mei. Ze vertelde me over haar brandende emoties, zoeken naar ritme en de verschillende rollen in de mini-samenleving die de bezetting ontworpen heeft om in stand te kunnen blijven. “In het begin was ik heel geëngageerd in het care team, een aanspreekpunt voor mensen die nood hebben aan een luisterend oor of met vragen zitten. Ondertussen speelt mijn rol zich meer in de achtergrond af. Daardoor kan ik mij beter focussen op mijn schoolwerk en andere taken zoals de shiften. Het is hier heel erg zoeken naar een ritme omdat ik mezelf snel laat meeslepen met alles wat hier gaande is. Er zijn hier anderen die zeker hun dagelijkse draai gevonden hebben.”
“Door hier te zijn voel ik me niet alleen en heb ik het gevoel dat ik mezelf kan zijn, ook al ken ik de meeste mensen hier niet. Anderzijds is het moeilijk om hier te zijn door de slechtere slaapomstandigheden en omdat ik uit mijn dagelijkse ritme ben. Maar dat neem ik er graag bij.”
Zou je me kunnen uitleggen waarom net jij hier bent?
“Ik was al langer geëngageerd voor Palestina. Naarmate er op de KU Leuven meer beweging kwam rond dit thema, ben ik daar logischerwijs in meegegaan. Ik vind het belangrijk dat de KUL haar banden verbreekt met het apartheidsregime Israël. Natuurlijk zou ik veel meer dan dat willen eisen, maar dat is vooral het objectief van deze specifieke bezetting.”
Jullie bezetting zit uniek in elkaar. Zou je daar wat meer over kunnen uitbreiden?
“De stewards lopen hier om de beurt rond om alles in het oog te houden. Daarnaast heb je het care point dat de uitwerking is van het care team. Het is een hoekje in het kamp waar mensen terechtkunnen. Verder zijn er nog de werkgroepen. Die werkgroepen zijn elk verantwoordelijk voor bijvoorbeeld het eten, het opruimen, de muziek of de indeling van de tenten.”
“Daarnaast zijn er ook mensen die bezig zijn met het institutioneel contact met de KUL en de andere studenten van de universiteiten waar bezetting aan de gang zijn. We hebben ook woordvoerders, facilitators, sociale media- , logistiek- en juridische verantwoordelijken. Eigenlijk zijn we een mini-samenleving.”
“We hebben ook woordvoerders, facilitators, sociale media- , logistiek- en juridische verantwoordelijken. Eigenlijk zijn we een mini-samenleving” - Farah Koolenbrander (Student Sociale en culturele antropologie, KU Leuven)
Is er al vooruitgang op vlak van jullie eisen sinds jullie hier zijn?
“Ik denk dat het de eerste paar dagen zoeken was over hoe we ons hier kunnen installeren. Nu krijg ik het gevoel dat alles hier meer op zijn poten terecht begint te komen. Daarbij kunnen we meer focussen op de druk opdrijven bij de KU Leuven zelf. Ik heb wel het gevoel dat het vooruitgaat, het gaat iets trager dan ik verwacht had, maar ik denk dat we niet meteen all out moeten gaan. Dit omdat het een drukke periode is voor veel studenten.”
“Ik heb hoop voor de komende tijd, want in Gent en Brussel zijn al heel wat vooruitgangen geboekt geweest. We staan in contact met hen om samen sterker te zijn. Wat mij nog hoop geeft, is dat we veel interne steun krijgen van professoren en personeel van de KUL. Bovendien is er veel media-aandacht. Dat geeft mij het gevoel dat we gehoord worden.”
Hoe voel jij je over het conflict?
“Het voelt als een innerlijk conflict om zowel hier te zijn als te beseffen dat het conflict dagelijkse realiteit is voor vele mensen in Palestina. Natuurlijk hoop ik dat het zo snel mogelijk eindigt. Zeker omdat de snelheid waarmee het aantal doden en slachtoffers omhooggaat heel beangstigend is. Wanneer ik denk aan alle onschuldige slachtoffers daar, heb ik geen woorden om uit te drukken wat ik voel.”
Minne (20) studeert Geneeskunde aan de KU Leuven. Samen praatten we over haar intens aanwezige ervaringen op de bezetting tot nu toe. “Ik ben best moe, maar over het algemeen gaat het wel goed met mij. Ik ben hier al sinds de eerste maandag. De voorbije dagen heb ik veel emoties gevoeld. Die veranderen snel: dat gaat van heel hoopvol naar teleurstelling en frustratie.”
Waar ben je dan zo gefrustreerd over?
“Op dinsdag 21 mei hebben we samen op de bezetting de lezing van Maya Wind (een Israëlische wetenschapper en vredesactiviste die Israëlische universiteiten bekritiseert, red.) via een online link gevolgd. Dat was een hoopvol moment omdat wat zij en andere professoren vertelden helemaal overeenkwam met waar wij hier actie voor voeren, namelijk het verbreken van banden met Israëlische universiteiten: ze zijn namelijk verwezen met de overheid.”
“Rector Luc Sels zat ook in de zaal van die lezing. Ondanks Wind’s sterk onderbouwde lezing was zijn speech achteraf heel frustrerend, omdat hij de boycot tegen Israël niet ging laten doorgaan op de KUL. Hij haalde zowel Wind’s onderzoek als onze beweging onderuit. Tijdens de lezing en speech waren een paar studenten van onze bezetting aanwezig. Die zijn op het einde van de speech één voor één de zaal uitgewandeld uit verontwaardiging van Sels woorden.”
De sfeer lijkt hier heel verbonden te zijn.
“Alles is hier horizontaal geregeld. Ik had niet verwacht dat dat zo goed ging werken omdat er altijd ergens wel een onuitgesproken hiërarchie heerst. Die is er nu nog, maar dat is helemaal niet erg, want iedereen is aanspreekbaar net omdat we onszelf als een horizontale organisatie benoemen. Dat maakt de drempel om iets te delen in vergaderingen heel laag. Het care point speelt een grote rol omdat iedereen er daardoor voor elkaar kan zijn en er een veilige omgeving gecreëerd wordt.”
Hoe zit jullie horizontale werking in elkaar?
“Twee keer per dag hebben we een plenaire vergadering. Die wordt elke keer gemodereerd door iemand anders. Die moderator legt niks op en neemt geen zelfstandige beslissingen. Elke persoon die aan het woord wil komen, krijgt die kans.”
“Daarnaast werken we ook met overeenstemmingen. Het kan natuurlijk niet altijd dat iedereen het eens is met elkaar, maar er mogen hier nooit mensen zijn die zich echt oncomfortabel voelen bij een beslissing, want dan gaat die niet door. Deze manier van werken maakt het heel toegankelijk voor nieuwe studenten.”
“Wat hoop geeft, is dat op de VUB en UGent de bezetting al tot meer actie heeft geleid. Zij hebben al enkele banden gebroken” - Minne (Student Geneeskunde, KU Leuven)
Is er al vooruitgang op vlak van jullie eisen sinds jullie hier zijn?
“Minder dan we zouden willen. De grootste stap die tot nu toe gezet is, is dat er meer transparantie is over de samenwerkingsverbanden met Israëlische instituten. Nu staan ze allemaal duidelijk weergegeven op de website van de KUL. Wat wel hoop geeft, is dat op de VUB en UGent de bezetting wel al tot meer actie heeft geleid. Zij hebben al enkele banden gebroken. Aangezien de KUL in hetzelfde samenwerkingsverband zit als de UGent, hopen we dat de KUL die verbanden ook zal breken. Dit voelt als de start, maar het is een klein begin.”
Hoe voel jij je over het conflict?
“Ik heb de voorbije tijd veel geweend. Sinds dit semester ben ik meer beginnen beseffen dat het studentenleven dat ik leid een ideale wereld is die voor veel mensen nooit realiteit zal zijn. Soms voel ik me machteloos middenin de grootschaligheid van dit soort conflicten. Deze bezetting voelt eindelijk als een plek waar ik als student iets kan bijdragen.”
Dat klinkt heel intens. Zijn jouw dagen hier ook zo intens?
“Tot nu toe is nog geen enkele dag hetzelfde geweest. Ik slaap alleen in een tentje buiten. Ik hoor elke ochtend de vogels zingen wanneer ik rond 8 uur opsta. Dan ontbijt en studeer ik om dan om 9.30 uur de eerste plenaire vergadering te volgen. Doorheen de dag zijn er veel activiteiten om aan mee te doen, maar ik moet dan studeren. Ik zit mee in het eet-team en tententeam. Daarheen de dag doe ik wat kleine taken, zoals het afwaswater verversen.”
Een laatste vraag die ook op papier mag staan. Waarom ben je hier?
“Ik ben hier voornamelijk om voor de mensen die geen thuis en voedsel meer hebben verandering te brengen. Ik ervaar ook een grote morele plicht om hier te zijn. Ik vind het moeilijk om hier niét te zijn. Door mijn privilege kan ik hier zijn. Als ik mijn bijdrage kan leveren door gewoon hier te zijn en mee ideeën uit te denken en brieven te versturen, dan blijf ik hier graag zitten.”
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 13/06/2024.
