Highlinen is een sport waarbij mensen boven een klif of tussen twee gebouwen balanceren op een touw. De beoefenaars zijn goed vastgemaakt, en het is dus niet gevaarlijk, maar de aanblik blijft angstaanjagend. Wat is de aantrekkingskracht van deze sport?
Vier mannen wachten thuis achter hun beeldscherm geduldig tot de workshop Van slackline naar highline van start gaat. Allemaal willen ze de overstap maken van de slackline, de onschuldige versie van koorddansen die je steeds vaker in parken ziet, naar de highline: balanceren op een touw, op een hoogte vanaf 50 meter. Want dat is het echte werk. Of zoals Jef Cox, voorzitter van de Belgische slacklinevereniging BeSlack het tijdens de workshop noemt: “dat is het summum”.
Cox, een sportieve man van begin dertig, loodst de vier deelnemers in een uur door de beginselen van het slack- en highlinen. Terwijl hij honderduit vertelt, zien we achter hem verschillende soorten touw, een propvolle boekenkast en een eenwieler. Met die eenwieler blijkt Cox zelf geregeld over een highline te fietsen.
Dat gebeurde afgelopen november nog, toen Beslack in de Ardennen bij Freÿr de langste highline van België opstelde. Die lijn was 100 meter hoog en 770 meter lang. Toch is dat nog niets in vergelijking tot wat Cox een droomlijn noemt: een lijn in de Zwitserse Alpen die boven de wolken uitsteekt.
“Pas als je geen angst meer voelt, kan je echt beginnen.”
Cox is een ervaringsdeskundige en dat merk je. De workshop zit vol praktische tips (“blootvoets heb je meestal de beste feeling met de lijn”) en technische informatie (“een typische lijn heeft een kracht 1 tot 3 kilonewton”). Toch gaat veruit de meeste aandacht uit naar het mentale aspect van de sport. “De eerste keer dat je op een highline stapt, ben je heel bang," waarschuwt hij. “Je voelt zo veel adrenaline in je lichaam, dat je al je spieren aanspant. Je hebt er week lang nog spierpijn van”. Maar anders dan de buitenstaander misschien denkt, is highlinen geen sport voor thrill seekers. “Het is de bedoeling dat je je angst onder controle krijgt,” legt Cox uit. “Pas als je geen angst meer voelt, kan je echt beginnen.”
Maar hoe kan je je angst onder controle krijgen als je op honderden meters hoogte op een touw staat? Volgens Cox verschilt dat van persoon tot persoon. “Sommigen letten op hun ademhaling, maar er zijn ook veel mensen die een koptelefoon opzetten en muziek gebruiken ter afleiding. Uiteindelijk draait het erom dat je voldoende vertrouwen hebt in jezelf en het materiaal.”
Highlinen, zo meent Cox, heeft dan ook niets te maken met angst. “Er komt een extreme focus bij kijken. Je wordt er juist rustig van.” Hij ziet highlinen dan ook meer als een kunstvorm dan als sport. Om het te kunnen, moet je volgens hem een bepaalde kalmte hebben. “Mensen die de sport beoefenen hebben een bepaalde chillheid met elkaar gemeen.”
Cox begon tien jaar geleden met de sport, samen met zijn broers. Via internet bestelden ze spanbanden, die ze tussen twee bomen in hun achtertuin ophingen. “Ik ben altijd al aangetrokken geweest tot avontuur, hoogtes en bergen, maar het leuke hieraan vond ik de progressie die je kan blijven maken,” vertelt Cox. Toch voelt ook hij wel eens een vlaag van angst. Een tinteling noemt hij dat. “Ik kan soms op een lijn staan en opeens het gevoel hebben dat ik het niet meer kan. Dat blijft een mysterie voor me. Dat je nooit van tevoren weet of een lijn moeilijk of makkelijk is.” Volgens Cox is dat overigens geen echte angst. “Het wordt pas angstig op het moment dat je geen vertrouwen meer hebt in jezelf.”
In de sport is er en andere reden waardoor het highlinen volgens Cox niet eng hoeft te zijn, is dat er in de sport volop aandacht voor veiligheid is. “De highline community staat daarom bekend,” zegt hij. Het begint bij het materiaal: highlinen gebeurt gezekerd, en van iedere lijn en ieder katrol zijn er twee. Dus als een lijn plotseling knapt, heb je nog altijd de reservelijn. Bovendien is het gebruikelijk in de sport om elkaar te buddychecken, legt Cox uit. “Voor je de lijn op stapt, laat je eerst je knoop aan iemand anders zien om zeker te weten of alles goed zit. Dus zo lang je niet struikelt terwijl je op de lijn stapt, kom je er altijd levend terug af.”
Als Cox’ verhaal ten einde is, zijn de meeste deelnemers nog steeds enthousiast om het highlinen zelf te gaan proberen. Toch twijfelt een van de deelnemers nog. “Is het mogelijk om te highlinen als je hoogtevrees hebt?” vraagt hij. “Jazeker,” antwoordt Cox. “Ik ken genoeg mensen met hoogtevrees die het doen.” Bovendien, zo besluit Cox, “is het belangrijk om te blijven bedenken dat het niet buitenaards moeilijk is. Het is niet dat er maar drie mensen ter wereld dit kunnen. Het is geen jongleren met zes kegels.”
