“Velen willen vloggen, maar ik maak piclogs,” zegt Alix. Ze is een creatieve geest met wie ik veel kan lachen. Of onze medereizigers dit ook zo leuk vonden? Geen idee, maar haar verhaal is er alvast eentje zoals Alix zelf is: kleurrijk en fascinerend. Het kent ups, downs en wordt door haar op een hele creatieve manier geuit. Het is een uiten aan zichzelf en aan haar leefwereld.
“Ik werd overreden door een tram.” Met deze woorden maakte Alix mij meteen alert. Ik zweeg en kon alleen luisteren.
“Wel, het was op een vrijdag, denk ik. In april 2009. Ik was met twee vriendinnen naar tramhalte Olympiade gestapt. Het kruispunt was toen nog niet heraangelegd, de eindhalte van de 6 bevond zich daar nog. Ik stak over om bij de halte te komen.
Mijn vriendinnen stonden aan de kant waar je richting stad kan gaan. Ik moest de sporen over via een paadje. Ik zag aan mijn linkerkant een tram 2 die van Linkeroever naar Hoboken reed. Hij stopte aan de vorige halte, 45m verder. Hierna weet ik niks meer. Toen ik weer bijkwam, stonden er vier trams rond mij. Ik lag op de grond naast mijn fiets. Een gast van mijn paralelklas die kwam helpen, liet me terug vallen toen hij merkte dat ik het was. Daarna is er een bommake gekomen. Ze heeft me twee muntjes gegeven.
Mijn vriendinnen hadden niet gezien wat er gebeurd was en ze geloofden me totaal niet. Ze zijn opgestapt op hun tram. De chauffeur heeft me toen gezegd dat ik moest uitkijken waar ik stapte. Ik heb mijn ketting er weer op gelegd en ben naar huis gefietst! Taddaaa!”
Zullen we ons, terwijl we rondstarend in een tram zitten, ooit durven inbeelden dat iemand als Alix naast ons zit? Hoeveel moed vergt het om opnieuw de tram te nemen waar je zo’n verhaal aan hebt overgehouden? Voor mij is Alix een survivor! Heel wat jaren en uren kine later is Alix gelukkig zichzelf gebleven: impulsief, creatief. Niet bang om zichzelf te zijn en dit siert haar. Doorheen ons gesprek in de tram voelde ik me buiten mijn comfortzone. Want goofy en gek doen, duidelijk en luid praten in de tram, dat doen we hier toch niet? Zoals een vriend ooit opmerkte: “Het is wel echt erg stil in jullie trams in België.”
Na ons gesprek liet Alix mij haar kunstwerken zien op haar Instagram account. (Zie: https://www.instagram.com/_lixieisdifferent_/) Ik kon er genieten van tal van haar projecten. Ik blijf toch met het volgende zitten in mijn hoofd: we zijn allemaal op zoek naar onze plek op aarde. Net zoals een tramrit is ons verblijf hier een tijdelijke passage. Soms zitten we comfortabel, soms zitten we krap, soms in de drukte en omgeven door velen. Kunnen we onze eigen weg vinden tussen de massa voordat we aan onze halte arriveren?
Mohamed Barrie