Fatima-Zahra Naimi trok een jaar geleden naar Frankrijk om er te studeren en tegelijkertijd de verkiezingen van dichtbij te volgen. Nu vertelt ze hoe de Franse jeugd volgens haar over de nieuwe Franse president denkt.
Het was me een waar genoegen om het afgelopen verkiezingsjaar mee te maken vanop de eerste rij, samen met zo’n 66 miljoen Fransen. Ik trok naar Lyon voor een jaar. Eigenlijk om te studeren, maar vooral om dit mee te beleven. En Frankrijk, je hebt me niet teleurgesteld. Van in september, toen men nog sprak over favorieten als Alain Juppé en vreesde voor een terugkeer van Nicolas Sarkozy, naar de verkiezing en ondergang van François Fillon. Tot dit moment, de euforie na de winst van Emmanuel Macron. Toen was hij nog één van de kleinere spelers. Een minister die net zijn ontslag had ingediend.
Ik heb de afgelopen maanden kunnen meebeleven met jongeren. Jongeren met en zonder migratieachtergrond. Jongeren die politieke wetenschappen studeren, jongeren die niet studeren. Jongeren die de straat op gaan om hun visie te verdedigen, en jongeren die zich liever enkel laten horen via een democratische stem. Achter wie ze ook stonden in de eerste en de tweede ronde van de verkiezingen, één ding hadden ze met elkaar gemeen: er moest iets veranderen. Het moest eens gedaan zijn met politici die je je stem toevertrouwt en die je dan teleurstellen. En na Fillons Penelopegate – waarbij hij zijn vrouw uitbetaalde met publiek geld voor werk dat ze nooit heeft gedaan – was dat meer dan ooit het heersende gevoel.
Ik heb gezien hoe velen daarvoor hun hoop op Jean-Luc Mélenchon hebben gericht, vooral na een eerste debat waar hij volgens vele stemmen als de winnaar uit de bus kwam. Maar liefst één derde van de jongeren tussen 18 en 24 jaar stemden op hem in de eerste ronde.
Ik heb ook de teleurstelling gezien toen Mélenchon de tweede ronde niet wist te halen. En het gigantische dilemma dat zoveel jongeren in verschillende steden de straat op bracht. Stemmen op Marine Le Pens extreem-rechts of op Emmanuel Macron, “de kandidaat van de financiële wereld die gemaakt werd door de media”? Op de pest of de cholera? Op patrie of patron? Zo klonk het op de betoging in Lyon. Dan was het niet te verwonderen dat vele jongeren gewoon niet wilden gaan stemmen. Bij geen van de twee kandidaten kregen ze het gevoel vertegenwoordigd te zijn. En zo heeft ook één derde van de Fransen zondag niet, ongeldig of blanco gestemd.
Maar ik heb ook de ontlading gezien. Het slot van dit alles. Het moment suprême. De overwinning van Emmanuel Macron, tussen zoveel supporters, aan het Louvre in hartje Parijs. Opluchting vooral dat het niet extreem-rechts is geworden. Maar ook hoop en een beetje schrik. Hoop dat Emmanuel Macron niet teleurstelt, dat stemmen voor hem, tegen extreem-rechts geen slechte keuze was. Maar ook gewoon de vreugde, van marcheurs van het eerste uur, die altijd in hem hebben geloofd. Jong, oud, licht, donker, en alles ertussen.
Samen heb ik ze zien dansen op muziek die Frankrijk verenigt. Van de Ivoriaanse band Magic System, Algerijnse zangers als Khaled, Angelsaksische artiesten als Ed Sheeran… En de enige gedachte die ik in het achterhoofd had, was: hoe zou het eruit hebben gezien als het feest niet hier was, maar aan de rand van de stad? Wat als het Marine Le Pen was geworden? Niet alleen hoe al deze blije gezichten plaats zouden hebben geruimd voor verdriet. Maar ook, het zou een verdomd ander feestje zijn geweest bij het Front National.
Frankrijk, ik heb genoten van dit jaar. U was, bent en blijft geweldig. Maar alstublieft, meneer de president, meneer Macron. Stel niet teleur.
© 2017 – StampMedia – Fatima-Zahra Naimi
Dit artikel werd gepubliceerd door DeRedactie.be op 08/05/2017
