De verkiezingsuitslagen van 26 mei waren: de triomf behoorde toe aan het Vlaams Belang. Ik zal eerlijk zijn: ik was teleurgesteld, maar niet verbaasd. De voorspelling gonsde al een tijdlang overal waar ik kwam: moslims, zwarte mensen, mensen uit de LGBTI-gemeenschap: ze hebben de afgelopen jaren allemaal hun angst en bezorgdheden over de toenemende populariteit van de partij en haar ideeën geuit. “We voelen ons hier niet meer veilig”, “we worden niet beschermd door de overheid”: ik heb het meermaals gehoord. Moslima’s die dagelijks gepest worden omdat ze een hoofddoek dragen, zwarte mensen die ontmenselijkt worden omwille van hun huidskleur en mensen uit de LGBTI-gemeenschap die de straat niet meer op durven omdat ze zowel fysiek als mentaal aangevallen worden.
Wanneer luisteren jullie?
Verbaasd was ik dus allerminst toen ik zondagavond de verkiezingsshows op tv volgde. Waarom was iedereen anders dat dan wel? Enkele maanden geleden maakten we kennis met Dries Van Langenhoven, de sterke man achter Schild en Vrienden, een extreem-rechtse beweging die alles wat met diversiteit te maken heeft, verkettert. Ook toen waren veel mensen geschokt en verbaasd dat zoiets in Vlaanderen voet aan de grond had kunnen krijgen. Die reacties tonen aan dat er in Vlaanderen niet écht geluisterd wordt naar wat minderheden zeggen. Ja, ze worden uitgenodigd om op te draven voor lezingen, om deel te nemen aan debatten en om opiniestukken te schrijven in de media. Maar verder dan dat komt het zelden. Wanneer zal er actie ondernomen worden? Wanneer zal er écht geluisterd worden naar ons?
26 mei was intussen al de vierde Zwarte Zondag - ik spreek liever van een Witte Zondag, omdat op die dag de witte suprematie zegeviert - in 28 jaar tijd. Na 1991, 2000, 2004 maken we nu ook weer de opkomst van de extreemrechts mee. Bart De Wever probeerde de uitslag nog te nuanceren door te zeggen dat Vlaanderen centrumrechts en Vlaams-nationalistisch gestemd heeft, maar zo onschuldig is het toch niet.
We staan nog ver af van een inclusief en open Vlaanderen. Het wordt dringend tijd dat we samen de strijd tegen racisme voeren.
Geen helderziende, maar realist
Wie de verkiezingsuitslagen had voorspeld, was geen helderziende. Hoogstens een realist, die inzag in welke samenleving we zijn beland. Ik hoop ook dat wie verbaasd was ook zal inzien waarom de strijd van het middenveld nog altijd cruciaal is. We staan nog ver af van een inclusief en open Vlaanderen. Het wordt dringend tijd dat we samen de strijd tegen racisme voeren. Racisme kan op geen enkele manier gerelativeerd, genuanceerd, goedgepraat of zelfs gebanaliseerd worden. Onrecht mag nooit gelegaliseerd worden. Maar zolang we blijven geloven dat “de Vlaamse cultuur” beter is dan “de Waalse cultuur”, “de Arabische cultuur” of “de Afrikaanse cultuur”, zal er niet veel veranderen. We moeten inzien waar het misgelopen is, en waar we het beter kunnen aanpakken.
Maar ook de traditionele politieke partijen moeten hun verantwoordelijkheden nemen. Dit is dan ook een oproep aan alle politici: voer de strijd tegen racisme, islamofobie, homofobie, seksisme op tot een maximum. Het kan anders, en daarvoor moeten jullie luisteren naar de noden van alle kiezers.
En ik? Ik blijf hopen. Ik blijf geloven in een inclusief en open Vlaanderen. Ik blijf geloven in oplossingen voor de toekomst. Als we in 2024 geen nieuwe Witte Zondag meer willen moeten we consequenter handelen en de kleine signalen niet meer negeren. Meer nog: het is geen kwestie van willen. We hebben eenvoudigweg geen andere keuze.
Dit artikel werd gepubliceerd door Mirari op 10/06/2019
