Na een bewogen politieke week waarin het confederalisme weer op tafel werd gelegd door de N-VA als ‘de enige manier vooruit’, vraagt StampMedia Reporter Nina zich af waar het Bart De Wever om gaat: wat het Vlaamse volk wil, of om wat hij zélf wil. De Wever beweert dat het volk overweldigend heeft gestemd voor meer Vlaamse onafhankelijkheid, maar met 43% van de stemmen voor N-VA en Vlaams Belang is dat nauwelijks een ‘overweldigende’ meerderheid.
In een recent opiniestuk op vrt.be beweert politiek journalist Wouter Verschelden twee dingen: één, dat de verkiezingsuitslag van zondag aanleiding geeft tot onbestuurbaarheid op federaal niveau; en twee, dat Bart De Wevers eerdere analyse dat ons land onbestuurbaar is, dus op ‘spectaculaire wijze’ heeft gewonnen.
Maar zoals Verschelden toegeeft, komt die federale blokkering voor een groot deel door het feit dat De Wever zélf een coalitie uitsluit met de grootste Franstalige partijen. In welke zin heeft de analyse van De Wever dan ‘op spectaculaire wijze’ gewonnen?
Als ik voorspel dat een compromis niet zal lukken tussen een groep mensen waar ik deel van uitmaak, en me dan zo koppig mogelijk opstel om dat compromis onmogelijk te maken, dan is mijn voorspelling geen inzichtelijke analyse maar een self-fulfilling prophecy: het wordt dan een nietszeggende waarheid, die alleen waar is door mijn eigen toedoen. Het existentiële project van de N-VA draait er dan ook om de bestuurbaarheid van ons land steeds onmogelijker te maken zodat België op den duur vanzelf uit elkaar valt.
Het lijkt bij de N-VA er wel op dat het doel de middelen heiligt: ongeacht welke politieke chaos hun communautaire verwezenlijkingen creëren ten nadele van alle Belgische burgers, is het de moeite wel waard als het ons dichter brengt bij een confederaal België of een onafhankelijk Vlaanderen.
Wie was eerst: de kip of het ei?
Wil de N-VA ons land uiteen halen omdat het onbestuurbaar is, of is ons land onbestuurbaar omdat N-VA het steeds uiteen probeert te halen? Voor mij is het duidelijk. Als er een blokkering komt bij de komende federale regeringsvorming, dan is dat voor een groot deel de schuld van het jarenlange communautaire gezeur van de N-VA. Dat leidde tot verscheidene staatshervormingen die het land alleen maar slechter bestuurbaar hebben gemaakt en meer vijandigheid hebben doen ontstaan tussen de verschillende gewesten en taalgemeenschappen. Staatshervormingen hebben er bijvoorbeeld voor gezorgd dat we vier milieuministers hebben, wat het bijzonder moeilijk heeft gemaakt om maatregelen inzake klimaat te nemen. Het lijkt bij de N-VA er wel op dat het doel de middelen heiligt: ongeacht welke politieke chaos hun communautaire verwezenlijkingen creëren ten nadele van alle Belgische burgers, is het de moeite wel waard als het ons dichter brengt bij een confederaal België of een onafhankelijk Vlaanderen. Zelfs als daar onder het volk en de partijen helemaal geen meerderheid voor is, laat staan de twee-derde meerderheid die daarvoor nodig is in de Kamer van volksvertegenwoordigers.
Welcome to…. The Battle of Flanders vs. Wallonia!
Bovendien focusten de voorpagina’s van alle Belgische kranten vorige week enorm op de politieke verdeeldheid tussen Wallonië en Vlaanderen, maar wat helemaal onopgemerkt blijft is de politieke kloof binnen Vlaanderen zelf: ook binnen dit gewest is er een tegenstelling tussen de Vlaams-nationalisten van N-VA en Vlaams Belang, met 43% van de stemmen, en alle andere partijen (57%). Die andere partijen zijn misschien wel een wirwar van politieke ideologieën, waar ik zowel Open VLD als PVDA bij reken, maar wat ze wél allemaal met elkaar gemeen hebben is dat ze uitdrukkelijk weigeren om samen te werken met Vlaams Belang, én dat ze niet Vlaamse onafhankelijkheid nastreven. Ze laten bovendien niet hun partij-identiteit bepalen door het Vlaams-nationalisme, zoals N-VA en Vlaams Belang dat wel doen. Het is dus zeer misleidend om alle aandacht te richten op de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië, alsof dat het enige politieke conflict is. Bij deze vraag ik aan de media om niet olie op het vuur te gooien en N-VA niet een grote gunst te bewijzen door ons land voor te stellen alsof het één grote entertainment show is: ‘The Battle of Flanders vs. Wallonia: who’s gonna win?’. Waarom ons land nog verder polariseren?
Bart De Wever: ‘’Als mensen hun verstand zouden gebruiken, zou men nu massaal die confederale kaart trekken… Wanneer daagt dat ook in het zuiden van het land?’’
De afgelopen dagen heeft Bart De Wever het meer dan ooit doen lijken alsof het de meest verstandige zaak ter wereld is om België nu om te vormen naar een confederale staat – je zou gek zijn om het niet eens met hem te zijn, zegt hij bijna letterlijk. Zo verblindt De Wever zichzelf compleet voor het ongelooflijk brede gamma aan redenen, praktisch, politiek en cultureel, om niet die ‘confederale kaart’ te trekken. Het lijkt wel of De Wever echt gelooft dat Belgisch confederalisme een volledig verstandige, rationele zaak is, en niet één van emotioneel gedreven Vlaams-nationalisme, gestimuleerd door een Vlaamsgezind milieu en steeds teruggrijpend naar trieste delen van de geschiedenis waarin Nederlandstaligen onderdrukt werden door de Franstalige aristocratie. Deze historische feiten, hoewel absoluut onrechtvaardig, liggen ver achter ons en kunnen niet vandaag nog betekenen dat we een vinger moeten opsteken naar onze Franstalige landgenoten, just because we can.
De Vlaams-nationalisten moeten zichzelf een spiegel voorhouden en eens goed nadenken of ze hun doel niet wat hebben voorbijgestreefd. België onbestuurbaar is het grootste geschenk dat we de Vlaams-nationalisten zouden kunnen geven, en ze zullen er alles aan doen om zo’n toestand te verkrijgen. Maar als zij werkelijk het beste voorhebben met Vlaanderen en de Vlamingen, moeten ze niet koste wat kost confederalisme of separatisme nastreven, maar dan moeten ze echt eens overwegen of dat wel degelijk beter is voor de mensen. Ze moeten het volk dat ze vertegenwoordigen vóór hun politieke natte dromen plaatsen. Aangezien ze bijna vijf jaar lang in de federale regering zaten en er nu graag terug in willen, geldt dat dus ook voor het hele Belgische volk.
