We leven in een wereld waarin jongeren met dromen en ambities vastlopen in de harde realiteit van werkloosheid, schrijft reporter Omar Bouiraamane.
Het lijkt wel alsof er een generatie vastzit in een vicieuze cirkel: te jong om zich neer te leggen bij een leven zonder perspectief, maar niet jong genoeg om te ontsnappen aan de bittere waarheid van een arbeidsmarkt die hen niet verwelkomt. Terwijl beleidsmakers zich richten op economische herstelplannen en technologische vooruitgang, vergeten ze een essentieel aspect: de toekomst van jongeren die simpelweg geen plek vinden in de toekomst.
In België is de jeugdwerkloosheid enorm gestegen. Volgens statistiekbureau Statbel zat bijna twintig procent van de jongeren tussen 15 en 24 jaar eind vorig jaar zonder werk. Dat is het hoogste cijfer sinds 2017. Met iedere voorbijgaande maand wordt de kloof tussen de hoopvolle idealen van jongeren en de gesloten deuren van de arbeidsmarkt groter.
Velen zien geen andere optie dan tijdelijke, slecht betaalde baantjes aan te nemen, die hen nauwelijks in staat stellen om zelfstandig te leven, laat staan om een stabiele toekomst op te bouwen. Anderen worden gedwongen om hun dromen op te geven en de zoektocht naar betekenisvolle werkervaring te staken, simpelweg omdat er geen kansen zijn.
Jongeren die in de kou staan van werkloosheid zijn niet slechts een statistiek, zij zijn de dromen die niet konden bloeien, de hoop die langzaam verwelkt. Als we hun toekomst negeren, verliezen we niet alleen een generatie, maar de kracht van alles wat die generatie had kunnen zijn.
“Jongeren hebben behoefte aan kansen: werkgelegenheid die hen niet alleen een salaris biedt, maar ook een gevoel van waardigheid, betrokkenheid en toekomst”
Het is hartverscheurend om te zien hoeveel jongeren zich in een strijd bevinden die hen niet eerlijk toebehoort. Ze zijn vol ambitie en bereid om hard te werken, maar het lijkt alsof de wereld hen zegt: “Jij telt niet mee.” Hoe lang kunnen we als samenleving doorgaan met het verwaarlozen van deze generatie? Wat gebeurt er met hen als ze jarenlang in de wachtkamer van werkgelegenheid zitten? Het is niet zomaar werkloosheid, het is een systeem dat hen uitsluit, negeert en uiteindelijk een kans op een toekomst ontneemt.
De gevolgen van jeugdwerkloosheid zijn veel ernstiger dan een tijdelijke economische dip. Het zaait onvrede, wanhoop en een verlies van vertrouwen in de toekomst. Het breekt families, verlaagt de levensstandaard en versterkt de sociale ongelijkheid. Deze jongeren voelen zich onzichtbaar, omdat het beleid hen niet ziet. Ze hebben behoefte aan kansen: werkgelegenheid die hen niet alleen een salaris biedt, maar ook een gevoel van waardigheid, betrokkenheid en toekomst.
Het is tijd voor een verandering. Het is tijd dat beleidsmakers niet alleen praten over de technologische vooruitgang van de toekomst, maar ook de fundamenten van die toekomst herstellen door te investeren in de jongeren die het nodig hebben. We kunnen niet verder bouwen op een samenleving waarin de basis, de jeugd, wordt uitgesloten van de kansen die hen toebehoren. We moeten een economie creëren waarin iedere jongere een echte kans heeft. Geen utopie die hen voorgeschoteld wordt, maar harde, tastbare kansen die hen in staat stellen om op eigen kracht een toekomst op te bouwen.
Als we niets doen, verliezen we een generatie. Een generatie die misschien niet meer gelooft dat hun toekomst in hun handen ligt. De tijd om actie te ondernemen is nu, want de toekomst van onze kinderen is de toekomst van ons allemaal.
