Limp Bizkit vulde op 1 april het Sportpaleis met een mix van brute energie en nostalgie. “De band gaf het publiek precies waarvoor ze gekomen waren - een sprong naar het verleden, terug naar de jaren 90”, schrijft reporter Nina Di Lorenzo.
Limp Bizkit, gezien op 1 april in het Sportpaleis. ★★★★
De rapmetalvibe hing meteen in de lucht op het concert van Limp Bizkit in het Sportpaleis op 1 april tijdens zijn Loserville Tour. Vanaf de eerste riffs werd het publiek opgejut tot een kolkende massa: bierbekers vlogen door de lucht en moshpits braken spontaan uit. Het was gecontroleerde chaos – precies wat je vandaag de dag van een Limp Bizkit show mag verwachten.
Toch kleeft de nasleep van Woodstock ’99, een driedaags festival in New York, nog aan hun optredens. Limp Bizkit vormde toen het boegbeeld van een opstandige generatie. Wat begon als opzwepende energie mondde uit in pure chaos. Het festival, dat in 1969 ontstond uit vrede en liefde, keerde dertig jaar later volledig: het draaide alleen nog maar om het maximaliseren van winst. Verschillende hardrockbands riepen onder andere om die reden op tot agressie. Limp Bizkit zorgde ervoor dat de situatie helemaal ontspoorde. Festivalgangers begonnen tijdens hun optreden rel te schoppen, mensen werden vertrappeld en later bleek zelfs dat vrouwen tijdens het festival werden verkracht. Die beruchte festivaleditie werpt nog altijd een schaduw over hun shows, als een herinnering aan een festival dat compleet uit de hand liep.
Jeugdige roes
Kunnen de bandleden van Limp Bizkit nog steeds bestempeld worden als rebelse iconen? Naar mijn mening zijn ze vandaag de dag eerder een overblijfsel van de rauwe brutaliteit die ze op Woodstock ’99 tentoonstelden. Hun status als symbool van een woeste generatie is nu niet meer wat ze is geweest, maar dat betekent niet dat hun vuur volledig is gedoofd.
De typische, explosieve sfeer dreef mensen echter niet tot wandaden, maar tot onmiskenbare nostalgie
Bij het brengen van hun bekendste hits bleven ze de toen gekende chaos en energie omarmen. Vanaf het eerste nummer voelde je de spanning in het Sportpaleis opbouwen. Ik zag het publiek headbangen, mee rappen en hun borst natmaken voor de bijhorende moshpits. De typische, explosieve sfeer werd dus zorgvuldig opnieuw tot leven gewekt. Het dreef mensen echter niet tot wandaden, maar tot onmiskenbare nostalgie. Geen agressie, enkel de drang om samen nog één keer die jeugdige roes op te roepen. Voor velen in het publiek leek het dan ook alsof de klok dertig jaar werd teruggedraaid.
De bandleden vormen nu duidelijk levende legendes die zich hebben heruitgevonden. Frontman Fred Durst straalde namelijk niet de woede of arrogantie uit van vroeger, maar eerder de relaxte flair van iemand die weet wat zijn plaats in de muziekgeschiedenis is. Hoewel alle toeschouwers mee zweefden op de melodie en de songteksten, waren er redelijk veel instrumentale solo’s tussen de nummers zodat zowel de zanger als het publiek even op adem kon komen. Die intermezzo’s haalden soms het tempo uit het optreden, maar creëerden tegelijkertijd ook ademruimte. Zo kreeg het publiek telkens een momentje om te bedaren, even rond te kijken, te lachen met vrienden of simpelweg te genieten van het feit dat ze erbij waren.
Mannelijkheid, geweld en consumentisme
Op Woodstock ’99 ging het er nochtans anders aan toe. Woodstock was een driedaags festival in New York en vormde in 1999 de ultieme bijeenkomst van de beste muzikanten: van James Brown en Korn, tot Limp Bizkit en de Red Hot Chili Peppers. Het idee van oprichter Michael Lang dat schuilging achter het festival was om een tegencultuur te creëren die geweld verafgoodt en flowerpower onderschrijft. De eerste editie van Woodstock in 1969 droeg de waarden vrede en liefde dan ook hoog in het vaandel. Waar Woodstock begon als een progressief festival om samenhorigheid en vredelievendheid te creëren, kende het in 1999 echter zijn absolute ondergang. Hoewel het festivalterrein op dag één immers gevuld werd met enthousiaste feestvierders, leek het op dag drie sprekend op de War for the Planet of the Apes. Zowel de film als het festival tonen namelijk hoe een ogenschijnlijk idealistische en ordelijke situatie in korte tijd kan omslaan in chaos. Wat begint als een zoektocht naar vrede en verbondenheid, eindigt in geweld en ontmenselijking. Beide verhalen leggen dus de donkere kant van groepsgedrag en falend leiderschap bloot.
Waar Woodstock begon als een progressief festival om samenhorigheid en vredelievendheid te creëren, kende het in 1999 echter zijn absolute ondergang
Uit de Netflixdocu Trainwreck – Woodstock ’99 blijkt dat de oprichters vol goede moed en optimisme aan het festivalweekend begonnen. Ook het feestgedruis was enthousiast: men liep poedelnaakt rond over het terrein, hopend op een editie vol goede muziek, drank, drugs en seks om zich volop te amuseren. Het was echter naïef van de organisatoren om te hopen op een voortreffelijke editie, aangezien de jaren 90 getypeerd werden door mannelijkheid, geweld en consumentisme. Het schoentje begon pas echt te knellen wanneer duidelijk werd dat Woodstock niet meer om de festivalganger en de festivalervaring draaide, maar puur om het maximaliseren van winst. Om die reden werd eten en drinken er verkocht aan woekerprijzen, waardoor mensen zich zelfs aan een flesje water blauw betaalden. Niet alleen de torenhoge prijzen, maar ook de drukkende hitte, het vele afval en de smerige toiletvoorzieningen zorgden voor een ommekeer van de sfeer. Als kers op de taart bestond de line-up uit intense hardrockbands die wraakzuchtigheid en agressie opriepen.
Het schoentje begon pas echt te knellen wanneer duidelijk werd dat Woodstock niet meer om de festivalganger en de festivalervaring draaide, maar puur om het maximaliseren van winst
Limp Bizkit was daar eentje van. Naast de samenkomst van problemen vormde de band volgens getuigenissen uit Trainwreck – Woodstock ’99 immers “een handgranaat in de woede van het publiek die ontplofte tijdens het nummer Break Stuff”. Leadzanger Fred Durst hitste het publiek namelijk helemaal op met uitspraken als: “How many people of you woke up one morning and just decided it wasn’t one of those days and you’re gonna break some sh*t?!” en “When this song kicks in, I want you to f**king kick in!”.
Onveilig
Het publiek werd ontstuimig, begon te springen en crowdsurfen en leefde zich helemaal uit in de vele moshpits. Het optreden van Limp Bizkit heeft er dan ook voor gezorgd dat de situatie helemaal uit de hand liep. Festivalgangers veranderden in vandalen en relschoppers en mensen werden vertrappeld in de menigte. Sommige bezoekers kwamen op de EHBO terecht met bloedingen of gebroken ledematen. Achteraf bleek zelfs dat een groot aantal vrouwen op het festival slachtoffer was van seksueel geweld. Woodstock ’99 veranderde dus van een utopisch muziekfestival in een onveilig gevaarte. Limp Bizkit werd, omwille van zijn woeste uitspraken en agressieve gedrag, door velen dan ook als oorzaak van het onhandelbare publiek beschouwd. Fred Durst ontkende deze beschuldigingen echter steevast. Volgens hem was het immers Limp Bizkits taak om de best mogelijke show op te voeren.
Woodstock ’99 veranderde dus van een utopisch muziekfestival in een onveilig gevaarte
Uit de Netflixdocumentaire blijkt dat de organisatoren van het festival, Michael Lang en John Scher, bestempeld moeten worden als de boosdoeners. Zij hadden immers niet genoeg beveiliging aangesteld om 250.000 festivalgangers in toom te houden. Daarnaast negeerden ze de problemen compleet en was de manier waarop ze het festival voorstelde te rooskleurig. In hun persconferentie op het einde van het festival namen ze dan ook geen enkele verantwoordelijkheid en bleven ze hun onmiskenbare rol verbloemen.
De geest van ’99
Volgens Trainwreck – Woodstock ’99 was er slechts één reden voor de onuitputtelijke chaos: hebzucht. Er werd namelijk geprofiteerd van de festivalgangers. Ze werden uitgebuit en gewoonweg behandeld als dieren. Terwijl het festival vandaag afgekraakt zou worden op TikTok en Instagram, kon de menigte hun ongenoegen toen enkel uiten door zich tegen het werkende personeel te keren en de boel af te branden. En dat gebeurde ook.
Terwijl het festival vandaag afgekraakt zou worden op TikTok en Instagram, kon de menigte hun ongenoegen toen enkel uiten door zich tegen het werkende personeel te keren en de boel af te branden
Hoewel het optreden van de band in het Sportpaleis een veel minder intense gelegenheid was dan de legendarische chaos van Woodstock ’99, doet het vandaag de dag nog steeds aan dat beruchte festival denken. De geest van die tijd hangt nog altijd rond hun shows, maar dan in een mildere vorm. Limp Bizkit blijft nu eenmaal een band die het publiek van bij het begin in haar greep heeft, opjut en niet meer loslaat – zelfs al is het vuur intussen gecontroleerder gaan branden.
