Afro-Antwerpenaren bij de verkiezingen: Kadra Farah Bouh (PVDA): “Het zou geen probleem mogen zijn voor een vrouw met een hoofddoek om werk te vinden.”

Hoe ben je aan politiek begonnen?



“Mijn man (Patrick Govaerts, nvdr.) is eerst militant geworden bij de PVDA. Ik ben daarna met hem beginnen mee te gaan naar de evenementen van de partij. Aanvankelijk was het vooral uit nieuwsgierigheid. Geleidelijk aan zag ik dat mijn visie overeen kwam met die van de PVDA.” 

“In 2012 vonden mijn man en ik dat onze huisdokter te duur was geworden. We ontdekten  dat we ons via de PVDA bij Geneeskunde voor het Volk konden aansluiten, en via deze manier zijn we partijleden geworden.”



Wat is jouw bijdrage geworden bij PVDA?



“In 2012 was ik flyers aan het uitdelen in de Handelsstraat in Antwerpen. Afro-Antwerpenaren die mij zagen, waren onder de indruk. Ze stelden voor om me kandidaat te stellen voor de gemeenteraads- en districtsverkiezingen. Ik voelde mij toen nog niet echt klaar, maar ik uiteindelijk voelde ik dat nu het juiste moment is om mijn gemeenschap te vertegenwoordigen.”



“Mijn eerste stappen heb ik bij de Somalische gemeenschap gezet. Daar heb ik een lezing gegeven waarin ik de PVDA voorstelde. Het is een kleine partij, maar ze wil via beleid verandering realiseren en oplossingen vinden.”



“De Afrikaanse gemeenschap in Antwerpen is groot, maar aan de andere kant is ze ook onzichtbaar. We leven naast elkaar, en niet met elkaar en dat is iets dat we moeten aanpakken.”

Wat trekt jou aan in de PVDA?



“Andere partijen laten zich enkel zien wanneer de periode van de verkiezingen aangebroken is. PVDA heeft op voorhand een grote bevraging gedaan bij de inwoners van Antwerpen. Op basis van die bevraging heeft ze een partijprogramma uitgetekend. We hebben ook huisbezoeken gedaan.”



“De visie van PVDA is er een op mensenmaat. Wij, de partijleden van PVDA, zijn in eerste instantie geen politici, maar mensen. Daarom zijn we tegen de opkomst van bouwpromotoren en tegen privatisering. Het is heel jammer dat zelfs de kinderopvang geprivatiseerd wordt. Voor een vrouw met een leefloon en een kind dat ze moet onderhouden, is het moeilijk om kinderopvang te betalen. En wanneer ze dan – als gevolg daarvan - niet op zoek gaat naar werk, wordt ze geschorst! Het is een vicieuze cirkel en het schendt het zelfvertrouwen.”



Kadra, je bent een zwarte moslima. Schrikt het je niet af om je verkiesbaar te stellen, gezien het hevige hoofddoekendebat in Antwerpen?



“Dat is de bedoeling. (Glimlacht) Ik ben immers een belichaming van de diversiteit in Antwerpen. Ik neem deel aan deze verkiezingen omdat ik het wil opnemen voor de vrouwen  die aan hun lot zijn overgelaten en op alle vlakken discriminatie en vooroordelen  meemaken. Ik streef naar verandering.”



“Waar ik, met mijn kandidatuur als zwarte moslima, naar streef is dat er respect komt voor  vrouwen met een migratieachtergrond. Het zou geen probleem mogen zijn voor een vrouw met een hoofddoek om werk te vinden. Het huidige Antwerps beleid schiet daarin tekort.” 

De aanvallen op jouw identiteit storen je?

Wat mij stoort is dat wanneer wij als zwarte vrouwen geweld en seksisme aankaarten,  we als “angry black women” worden weggezet, terwijl het wel degelijk relevante problematieken zijn. Vrouwenbesnijdenis, geweld tegen vrouwen, de loonkloof: het moet allemaal aangepakt worden.”



“Diversiteit moet aanvaard worden in Antwerpen, het maakt de stad mooi. Helaas hanteert het huidige Antwerpse beleid een verdeel- en – heers politiek en doet ze aan stigmatisering.” 



“We moeten stoppen met het problematiseren van mensen die dezelfde identiteit (zwart en/of moslima, nvdr) als ik hebben. Ik heb plichten, maar ook rechten. Ik woon hier nu 17 jaar en ik heb het recht om op te komen hoe ik ben.”



Wat wil je als Afro-Antwerpenaar veranderen met PVDA?



“Ik moet wel eerst gekozen worden, natuurlijk. (Lacht) Ik droom van een multidisciplinair centrum waar een huisdokter, psycholoog, verschillende hulpverleners en verplegers samenwerken.”



“Ik pleit ook voor een informatiebalie waar mensen informatie over woning, onderwijs, etc. kunnen opvragen. Dat is vooral belangrijk voor vrouwen met een migratieachtergrond, omdat zij de meest gestigmatiseerde bevolkingsgroep in Antwerpen zijn, zeker de laagopgeleide vrouwen onder hen.”



“Daarnaast wil ik activiteiten organiseren voor de Afrikaanse gemeenschap om de leden ervan te verbinden en het samenleven te verbeteren. Mijn wens is dat Antwerpen een stad op de maat van mensen wordt. Laten we de stad niet veranderen voor promotoren en miljonairs, maar voor hardwerkende en gewone mensen.”