De media informeren ons over Harvey, Irma en andere tropische stormen en cyclonen. Over het gevaar en de toegebrachte schade weten we alles. Maar hoe ervaren de inwoners van het getroffen gebied zo’n ramp? Wij vroegen het aan de 22-jarige Hanna Braneff uit Texas.
Orkaan Harvey (categorie 4) raasde vorige week langs de Bovenwindse Eilanden, Suriname, Guyana, Nicaragua, Honduras, Belize, en het schiereiland Yucatán. De Verenigde Staten, vooral Texas, werden ook getroffen. Het dorpje Vidor (zuidoost Texas) leed veel schade. Hier woont Hanna met haar gezin.
“Als je opgroeit in het zuidoosten van Texas, weet je dat orkanen om de hoek luren. Ik heb al veel evacuaties meegemaakt. We dachten dat orkanen Rita in 2005 en Katrina in 2005 erg waren. Maar Harvey is zo veel erger. Dit soort cycloon kwam niet voor in mijn ergste nachtmerries. Ik wist zelfs niet dat zulke overstromingen konden voorkomen hier in zuidoost Texas.”
Hanna Braneff woont samen met haar zus, schoonbroer en hun zes kinderen in Vidor. Ze zat middenin het oog van de cycloon. Zoals vele anderen moest ze vluchten naar een opvangcentrum. Vervolgens trok ze in bij haar ouders die twee uur verderop wonen. Zelf bleef ze ongedeerd, maar ze heeft wel een materieel en mentaal verwerkingsproces voor de boeg. Hanna kent zoals velen iemand die wel gewond is geraakt. De manager op haar werk liep een snede op in zijn been en die veroorzaakte door het vuile water een infectie.
Stortvloed
“Voor de storm ons bereikte, voelde het alsof we verzeild waren in een oorlog. Door het lawaai van de trucks, tanks, vliegtuigen, helikopters en boten heb ik ’s nachts geen oog dichtgedaan”, zegt Hanna. Een week op voorhand hoorden Hanna en haar familie over de cycloon. De nieuwsuitzendingen zaten vol met waarschuwingen over de tropische storm. Toch hadden ze het gevaar niet zo hoog inschat. Nadat de cycloon zich opnieuw voedde door langs de Mexicaanse golf te razen, werden de Texanen voor een tweede keer opgeschrikt. Het grote probleem was de langzame verplaatsing van de storm. Bakken regen zijn er boven Hanna’s woonplaats gevallen. “De wateroverlast op de wegen was extreem. Dankzij het nieuws kwamen we te weten dat er in ons stadje 53 inch (ongeveer 1,35 meter, nvdr.) water is gevallen. Dat is meer dan op andere plekken”, zegt Hanna. Daarom trok ze naar het huis van een vriendin in de stad.
Na een tweede regenvlaag moest ze opnieuw vluchten. De dammen braken en het waterpeil bleef stijgen. Toch kwam de waterschade in haar huis aan als een mokerslag. “Ik dacht dat we het water uit de huizen konden houden, maar dat was jammer genoeg niet het geval”, zegt ze nu. “Het water stond tot op een niveau van 4.5 tot 6 feet (1,37 tot 1,83 meter). Uiteindelijk kwam het leger tussen om een derde evacuatie te organiseren. Het water hield ons namelijk gevangen in ons eigen huis.”
“De zwaarste beslissing die ik moest nemen tijdens cycloon Harvey, was mijn twee honden thuis achterlaten”, zegt Hanna. “Er was namelijk geen plek voor de dieren. Op dat moment was ik me er niet van bewust dat mijn huis zich zou omvormen tot een heus aquarium. Toen ik dat vernam, maakte mijn hart een sprong. Mijn pitbull zat namelijk in een kooi, omdat de hond op alles kauwt. Ik ging ervan uit dat hij dood was”, zegt Hanna. “Heel de nacht heb ik gehuild.”
De dag erna werd Hanna’s ongerustheid weggenomen. Ze kreeg een telefoontje van Cajun Navy, een vrijwilligersgroep die met privéboten reddingswerken in Louisiana en omgeving uitvoeren. “Blijkbaar had de Deense dog de tralies van de pitbull overgebeten. Zo kon het dier ontsnappen van de verdrinkingsdood. Daarna heeft Cajun Navy alle honden van de buurt gered.”
Media als megafoon
De media zijn belangrijke spelers in deze noodsituatie. Zo weet het volk onder andere waar ze terechtkunnen voor voedsel en opvang. “Facebook is nog nooit zo belangrijk geweest als nu. Het platform heeft levens gered. De hulpdiensten waren namelijk niet in staat om iedereen uit de nood te helpen. Zo veel families schreeuwden om hulp. Door Facebook werden ze gehoord. Boten geladen met voorzieningen kwamen naar ons toe”, zegt Hanna. De wereld kijkt via de media naar de VS. Nochtans creëren ze volgens Hanna een vertekend beeld van de situatie. “De klemtoon ligt op de grote stad Houston. Maar andere kleine dorpen zijn veel harder getroffen. Dat laten de media niet zien. Daardoor gaat veel mogelijke hulp aan ons voorbij”, vreest ze.
Hanna en haar familie kunnen rekenen op steun van de Amerikaanse overheid. “Vrijwilligers voorzien ons van voedsel en andere basisbehoeften”, vertelt Hanna. “Het is geweldig om te zien hoe vreemden elkaar helpen. Zo zijn er buiten opvangcentra ook gezinnen die andere families opvangen. Voor het herstel van de huizen kunnen we eveneens op de steun van anderen en de kerk rekenen.”
Heropbouw
“Momenteel halen we zo veel mogelijk spullen uit ons huis. We willen voorkomen dat ze bedolven geraken onder de modder. Iedereen begint stilaan alles op te ruimen. Degenen die geen waterschade hebben, helpen hun buren. Zo gaat dat gewoon”, zegt Hanna. “Wat we met ons huis gaan aanvangen, weten we nog niet. We hebben geen verzekering voor wateroverlast. Veel kosten zullen we dus zelf moeten dragen. Maar de kosten van ons huis zijn op dit moment wel de minste van mijn zorgen. Bovendien zijn we niet de enigen zonder leefbare woning. We zitten allemaal in dezelfde situatie.”
Texas kan deels rekenen op donaties van befaamde figuren zoals Amerikaans president Trump. “Ik kan alleen maar hopen op zijn hulp. Hij heeft inmiddels al geld gedoneerd. Ook actrice Sandra Bullock en JJ Watt (American footballspeler in Houston, nvdr.) tellen miljoenen dollars neer voor het goede doel.”
Zelfs aan een van de meest verwoestende stormen ooit hangt een positief verhaal. “De storm brengt iedereen dichter bij elkaar. We zijn allemaal gewone mensen. Vreemden die uithuilen in elkaars armen is een dagelijks tafereel geworden. Vaak kan je eigen familie je geen hulp bieden, omdat ze dezelfde problemen hebben. Mijn broer, grootouders en veel van mijn neven en nichten zitten in dezelfde situatie. Harvey heeft me zonder twijfel veranderd”, zegt Hanna. “Mijn familie en ik zijn hechter geworden. Door alles te verliezen, besef je wat echt telt in het leven. Zolang we kleren aan ons lijf hebben, blijven we hoopvol.”
