Annick en Dany wonen samen met hun kinderen Dries en Katrijn in het centrum van Genk. Dit weekend toch wel het meest begeerde plekje in de stad, want vanop hun balkon kijken ze recht op het hoofdpodium van Genk on Stage. Hoe ervaren zij als buren het festival? Ik trok m’n stoute schoenen aan en zat even later met hen te keuvelen op hun terras met Arno op de achtergrond.
Ook de grootouders zijn van de partij. “Ze kwamen vijf minuten langs maar een paar uur later zijn ze nog vol verwondering door het raam aan het staren”, lacht Annick. “We wonen hier nu anderhalf jaar, ervoor hebben we in de Klokstraat gewoond. Daar hadden we zicht op het podium van de Fruitmarkt maar hoorden we op ons terras het geluid van drie verschillende podia samen. Dat was niet echt aangenaam. Hier hebben we een perfect zicht op de Main Stage. Vorig jaar, bij het optreden van Anastacia hebben we veel kennissen over de vloer gehad. En voor Stan van Samang zijn er ook al vrienden die hun plekje gereserveerd hebben.” En vragen jullie daar dan iets voor in ruil? “Nee, zo zijn we niet. Ze moeten wel wat drank meenemen, anders eindigen wij hier met een lege koelkast.”
Gogol Bordello zorgde voor ambiance
“De concerten die ons tot nu toe al konden bekoren waren die van een Genkse band, The Sore Losers, Marky Ramone en vooral Gogol Bordello. Dat was ambiance van begin tot eind.” Dany beaamt dit; “Zijn optreden was fijn om naar te kijken. Hij gebruikte het hele podium en trok het publiek mee. Op en top sfeer.” “Naar André Brasseur, die vrijdag op de Fruitmarkt stond, ben ik niet gaan kijken maar daar heb ik wel jeugdherinneringen aan,” zegt Dany nostalgisch. “Early bird heb ik vaak gedraaid in mijn jonge jaren. Ik was toen ook DJ in de ‘Jaguar’ in Hasselt. Toen nog met plaatjes en cd’s welteverstaan.”
Festeyn mag nog eens op de affiche
Toen ik vroeg wie ze graag (nog) eens op het hoofdpodium zouden willen zien, waren ze het eens over Festeyn, het vroegere Perron-Geluk. Zij stonden enkele jaren geleden op de Fruitmarkt maar mogen van hen zeker eens het hoofdpodium inpalmen. “Al moeten ze wel op tijd stoppen, want enkele jaren geleden traden ze als laatste groep op en liep hun concert een kwartier langer uit. Ze hebben zich de maandag erop toch mogen verantwoorden bij de lokale politie.” “Ze zijn daar erg strikt in in Genk, maar dat appreciëren we als buren wel”, bevestigt Annick.
Aan de mosh pits is het nog wennen
“De gekke taferelen die we vanop ons balkon kunnen aanschouwen, zijn nog beperkt. Al moet ik wel wennen aan die mosh pits waar de jongeren zo gek van zijn”, lacht Annick. “Tijdens Marky Ramone waren er verschillende meisjes die op iemand probeerden te klauteren, doorgegeven werden door het publiek en uiteindelijk in de armen van de steward achter het hek belandden.” “En dan mag een andere steward hen weer naar het publieke gedeelte leiden. Ach, ze kunnen maar proberen, intussen is het vanop hoogte een leuk schouwspel om naar te kijken.”
Van Swinging Genk tot Genk on Stage
Je zou denken dat ze onbestaande zijn, maar er zijn mensen die nog nooit naar Genk on Stage zijn afgezakt. Ik vroeg aan Annick hoe zij hen zou overtuigen om eens een kijkje te komen nemen. “Genk on Stage is super gezellig. Er zijn niet alleen grote podia, maar ook verschillende cafeetjes laten artiesten hun ding doen. Zo is het ook oorspronkelijk begonnen. Genk on Stage noemde vroeger ‘Swinging Genk’. In elk café speelde er een band, het hele weekend lang. Genk is altijd een bruisende stad geweest met verschillende nationaliteiten, een gezellige sfeer en niet te vergeten, lekkere ‘stokskes’, dé Genkse specialiteit. Redenen genoeg dus om naar Genk af te zakken!”
