“Ik ben bang voor de toekomst van mijn dochter."

Sara Van Dyck

“Ik ben hier met mijn dochtertje en haar neefje. Er moet nog veel veranderen op het gebied van klimaat. Ik ben hier niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Zij moeten in de toekomst nog in een leefbare wereld kunnen rondlopen. Op kleine schaal probeer ik daar ook al rekening mee te houden. Ons huis probeer ik zo goed mogelijk te isoleren, ondanks het feit dat dit niet altijd even gemakkelijk is. Samen met mijn dochter probeer ik zoveel mogelijk de fiets of het openbaar vervoer te nemen. Deze mentaliteit proberen we ook mee te geven aan onze kinderen. En ze zijn er wel echt mee bezig, ze pikken ook onbewust dingen op. Zo tikt mijn dochter mij af en toe op de vingers als ik bijvoorbeeld eens het water van de douche laat lopen als ik me inzeep.” (lacht)." Of mijn zoontje die, tijdens het fietsen, zegt dat het verboden zou moeten worden dat er overal auto’s mogen rijden. Na de grote betoging in december zei mijn me daarna dat hij niet begreep dat er nog steeds zo weinig gedaan wordt, ondanks het feit dat er zoveel mensen op straat kwamen. Ik probeer voor mijn kinderen dagelijks het verschil te maken op individueel gebied. Maar als ik kijk hoe het er nu aan toe gaat, vrees ik er soms voor de toekomst van mijn kinderen. Als ik zie hoe snel het klimaat nu al verandert, zal het in de toekomst zeker niet makkelijker worden. Toch probeer ik aan mijn kinderen mee te geven dat er nog niet te laat is om dingen te veranderen. Ik hoop dat in de toekomst het klimaat geen ideologisch gekleurd thema meer zal zijn. Het is een probleem dat we allemaal moeten aanpakken, ondanks onze politieke overtuiging.”

Jonas Helseth

“Samen met mijn 15-maanden oude dochtertje ben ik hier om het klimaat een duwtje in de rug te geven. Voor het werk kom ik regelmatig in contact met klimaatonderzoekers. Zij maken zich al zo’n zorgen om het klimaat, het zou gek zijn om dat tegen te spreken. Als we nu niks veranderen aan de wereld, zullen mijn dochter en alle andere kinderen in een heel wrede maatschappij terechtkomen. In Noorwegen, waar ik vandaan kom, zie je de gevolgen klimaatverandering heel duidelijk. In het dorpje waar ik ben opgegroeid, lag in de winter altijd minstens twee meter sneeuw, vandaag ligt er niks meer. Maar tegelijkertijd gaat het niet snel genoeg, omdat mensen in het dagelijkse leven het verschil niet zien. De vraag is nu dus of we op korte termijn genoeg kunnen doen en of er genoeg politieke en sociale wil is om aan de toekomst te denken. Tot nu toe hebben we van deze wil nog niet zoveel gezien. Ik ben bang voor de toekomst van mijn dochter. Ik wil niet dat ze minder kansen krijgt door de aftakeling van het klimaat. Klimaatbeleid gaat ook over biodiversiteit en het behouden van diersoorten, die nu uitsterven. Er verdwijnen nu zo veel soorten dat haar toekomst al er helemaal anders zal uitzien. Dat maakt me triest. Ze is nog zo jong, maar ik probeer haar nu al zoveel mogelijk mee te nemen in de natuur. Mensen die in de stad wonen, zoals wij, komen te weinig in contact met de natuur. Dat probeer ik anders aan te pakken.”

“Ook individueel probeer ik mijn steentje bij te dragen. Ik heb geen auto, ik fiets naar het werk, en ik probeer minder vlees te eten, ook al ben ik geen vegetariër. Maar ik geef toe: ik moet ook wel veel reizen voor het werk. Ik probeer zoveel mogelijk de trein te nemen, maar soms moet ik ook vliegen. Daar voel ik me slecht over. Toch ligt de schuld niet helemaal bij mij, het is vaak ook aan gebrek aan middelen. Je met het openbaar vervoer door Europa begeven is niet gemakkelijk: de mogelijkheden zijn beperkt en de infrastructuur is slecht. Met de trein reizen is inderdaad een stuk ecologischer, maar het is gewoon te vaak te duur. Als mijn dochter haar oma in Noorwegen wil zien, zou ze meer dan 30 uur onderweg zijn en zou ze veel meer betalen dan mocht ze met het vliegtuig gaan. Zolang het vliegverkeer zo goedkoop blijft, zullen mensen blijven vliegen. De overheid speelt daar een grote rol in, met de manier waarop fossielen brandstoffen worden belast.”

Elke Remans

Mijn man en ik vinden het heel belangrijk om onze kinderen te sensibiliseren over wat er allemaal aan de hand is in de wereld. De kinderen volgen les op een Freinetschool en daar wordt voor moederdag niets georganiseerd of in elkaar geknutseld. Toen ze me vroegen welk cadeau ik dan wilde voor moederdag, zei ik dat ik wilde dat ze mee zouden gaan betogen vandaag. Dit is hun cadeau voor mijn moederdag. En ja, er is veel aan de hand, maar ik voel geen angst voor de toekomst – al ben ik wel een beetje bezorgd. Ik hoop dat het klimaat kan verbeteren of dat het kan blijven zoals het vandaag is. Ik wil niet dat mijn kinderen minder kansen krijgen door een veranderend klimaat. We proberen onze kinderen bewust op te voeden en willen hen doen nadenken over een betere, leefbare wereld. Maar ik wil ook dat ze dankbaar zijn voor wat ze nu hebben. Ze zijn er zelf ook erg mee bezig. Ze nemen de fiets en ruimen samen afval op in het bos. Met hun school hebben ze een mini-klimaatmars georganiseerd.”

Dochter Fébe heeft ook haar mening over het klimaat: “Dit is mijn eerste klimaatbetoging. Ik ben zelf erg begaan met het klimaat, en probeer zeer zuinig om te gaan met het verbruiken van elektriciteit.”