“Mijn origine maakt van catcalling een andere ervaring”

“Bijna zeven jaar geleden wandelde ik naar huis, uitgeteld na een lange barshift in muziekcentrum Trix in Antwerpen. Het was vroeg in de ochtend en al licht. Ik wandelde langs de Noordersingel toen er een auto naast mij verdacht traag begon te rijden. Plots ging de autoruit naar beneden: “Moet ik je thuis afzetten, ik weet waar je woont”, riep een oudere man. Ik wees hem vriendelijk af, maar hij bleef aandringen. Ik keek rond, hoopte dat er iemand zou zijn, maar er was niemand. Ik keek waar ik heen zou kunnen lopen. Er waren geen vluchtwegen.”  

“Ik voelde me heel onveilig, hoe wisten die mannen waar ik woonde? Ik bleef nee knikken, nee zéggen. Terwijl één keer nee toch zou moeten volstaan? Na meer dan twaalf uur werken, was dit er te veel aan. Na enkele lange minuten begon een andere bestuurder uiteindelijk te toeteren. Dat zette de mannen aan om door te rijden.”

“De Noordersingel heb ik later niet vermeden. Ik werkte te graag bij Trix. Ik wilde mijn vrijwilligerswerk niet opgeven voor die man. Zo zie je maar, catcalling gebeurt niet alleen in donkere steegjes. Sinds het voorval ben ik wel voorzichtiger geworden. Soms bel ik een vriend op, waarvan ik weet dat die nog wakker is. Of ik deel mijn live locatie met vrienden.”

“Als je een niet-witte huidskleur hebt, komt er een laag bovenop dat seksisme. Mijn origine maakt van catcalling een andere ervaring. Intersectionaliteit gaat verder dan naroepen, fluiten of lastigvallen, alleen omwille van het feit dat ik een vrouw ben: iedereen die op eender welk kenmerk afwijkt van de norm, zal dat vroeg of laat merken. Zo ervaren ook mensen van de LGBTQIA+-gemeenschap, of mensen met een mentale of fysieke beperking meer haat in de openbare ruimte.”