Ons samenlevingsmodel staat door de coronacrisis onder zware druk, stelt StampMediareporter Alexander Delport vast. Maar laat dat besef van broosheid net een nieuwe motor zijn in onze strijd tegen klimaatverandering.
Het zijn vreemde tijden. Ik weet het. Die vier woorden zijn ondertussen een boutade geworden. Toch voel ik meer dan ooit aan dat we in een belangrijk tijdsgewricht leven. De aankomende weken zullen in de geschiedenisboeken - of in een digitale vorm op tablets- van onze schoolkinderen uitgebreid beschreven staan. De kleine koters zullen niet alleen leren over ‘flatten the curve', ze zullen ook prentjes van de uithangende witte doeken bekijken en facepalmen (als dat dan tenminste nog een ding is) bij de krantenknipsels over lockdownparties.
Helaas, zoals dat bij veel leerstof gaat, zal er weinig van blijven hangen. Dat ‘Wuhan' het antwoord wordt op een vraag uit Blokken hoeft daarom nog geen ramp te zijn. Toch hoop ik dat we tenminste één les trekken uit heel deze situatie: evolutionaire biologie heeft geen kaas gegeten van gezondheidszorg, geeft geen zier om de economie en is al zeker niet bezig met uw vakantieplannen. We kunnen nog zo veel dammen opwerpen tegen Moeder Natuur als we willen, helemaal voorbereid zijn we nooit. Als er iets is wat de afgelopen weken pijnlijk duidelijk is gebleken, is het hoe broos ons maatschappelijk leven wel niet is.
Over Greta en Corona
De Franse president Macron sprak over een onzichtbare vijand. De achterliggende tactiek is dat het virus daardoor toch iets concreet wordt. Het versterkt het samenhorigheidsgevoel en schept een gemeenschappelijk doelwit. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat we ook deze toestand te boven zullen komen. De vraag van drie miljoen is: gaan we wachten tot iets abstracts als klimaatverandering ook concrete gevolgen in onze contreien krijgt? Of nemen we dit keer samen de vlucht vooruit en trekken we voluit de kaart van het algemeen belang?
Waar onpersoonlijke statistieken, Greta’s, Anuna’s, Kyra’s en ‘vijf-voor-twaalf’-metaforen niet meer dan prentjes in het handboek zijn, voelt de coronacrisis als een ijzeren meetlat op onze knokkels. Corona is een harde leermeester, maar als we ons huiswerk doen, zitten we volgende zomer niet terug achter de boeken. Al is daar politieke moed voor nodig. Hopelijk duurt die dit keer niet langer dan vijf minuten.
Après nous le déluge?
Helaas gaat in Brussel intussen het aloude politieke spel zoals we het kennen ongestoord verder. Als zelfs een noodtoestand onze politici niet drijft tot een betere samenwerking, vrees ik dat we binnenkort opnieuw ons eigen record ‘regeringsformatie’ zullen verpulveren. Dat uitgerekend Marc Van Ranst, met zijn grote sympathie voor de PVDA, als officieuze stuurman vandaag aan het roer staat van de grootste crisis in tijden, had evengoed stof voor politieke satire kunnen zijn. Al handelt de man natuurlijk in zijn rol als onafhankelijk expert van wie de ongezouten mening voortvloeit uit empirisch bewijs, en niet uit mogelijk electoraal gewin. Zoals het zou moeten.
De komende uitdagingen van de 21ste eeuw laten zich niet vatten in een binaire links-rechtsstelling, maar gaan over uitstaande rekeningen en wanbetalers. Wie wegkijkt, krijgt de volle lading in zijn rug. Apathie en wantrouwen, tot dusver voor velen een basishouding, lijkt niet meer houdbaar. Want wat heb je aan 'après nous le déluge’ als de zondvloed morgen plots voor je deur staat?
Dit artikel werd gepubliceerd door DeWereldMorgen op 23/03/2020.
