De skatecultuur is altijd een ‘ver-van-mijn-bedshow’ geweest. Mijn beeld werd gevoed door negatieve stereotypen. Maar de realiteit ligt anders.
Mijn kijk veranderde toen mijn 15-jarige broer het skaten ontdekte. Wat de cultuur met hem deed, hoop ik dat alle zoekende jongeren ooit ervaren. Want mijn broer vond zijn plek. Op de ramp. In de bowl. Tussen de skaters. In enkele maanden tijd bloeide hij open van een ongeïnteresseerde puber met het Playstationkastje vastgekit tussen zijn handen tot een sociale en leergierige skaterboy die met zijn armen wijdopen door het leven rolt. Voeten op het board, haren in de wind. Zijn metamorfose was mijn trigger om de cultuur achter het skaten verder te verkennen.
Een bowl vol loyaliteit en samenhorigheid
Er is geen wietgeur of criminaliteit te bespeuren. Wél een overdaad aan deodorant.
Dat skateboarden nog altijd geassocieerd wordt met drugs en criminaliteit valt eigenlijk niet te begrijpen. Als je een skatepark binnenloopt, zie je een mix van leeftijden, nationaliteiten en genders die de ene ollie, kickflip of shove-it na de andere uitproberen. Wie valt, wordt geholpen. Wie een trick succesvol landt, wordt toegejuicht. Wie zijn vaardigheden wil verbeteren, wordt gefilmd door pas ontmoette medeskaters om nadien de trick te analyseren. De skatevideo’s van mijn broer op sociale media zijn daar het bewijs van en tonen dat het skatepark een bowl gevuld is met loyaliteit en samenhorigheid.
Skaters vormen een grote diverse familie waar iedereen welkom is. ‘Leven en laten leven’ -of in skatetermen- ‘skaten en laten skaten’ beschrijft de skatecultuur het beste. Die vrije visie zorgt er ook voor dat de zelfzekerheid en durf van het board spat. Hoe meer succesvolle tricks, hoe groter het zelfvertrouwen. En wat nog opvalt? Er is geen wietgeur of criminaliteit te bespeuren. Wél een overdaad aan deodorant. Toch roept de realiteit ook, want er zijn nog altijd een handjevol skaters die wel aan dat stereotiepe beeld voldoen. Al ‘hangen’ zij meestal letterlijk zonder board naast het skatepark. Althans, dat heb ik horen vliegen. Maar iedereen over een kam scheren? Dat doen we in de voetbalwereld, het wielrennen en de tennissport ook niet. Mocht het trouwens echt zo slecht gesteld zijn met de skatecultuur, dan zouden de 897 skatespots in België niet elke dag krioelen van jonge skaters en fiere ouders.
Modieuze je-m'en-fous kleding
En dat skaters er zogezegd onverzorgd uitzien? Het is maar hoe je het bekijkt. Wie een beetje open-minded is, kan het skatepark ook beschouwen als een coole modeshow met als locatie Park Spoor Noord, het Theaterplein of het Stadspark. Terwijl de ene skater er door de lucht vliegt in een baggy broek met een losser dan los T-shirt (een stereotiep laat je nu eenmaal niet zomaar los), voert de andere een heelflip uit in een wit marcelleke, een gescheurde jeans en een kleurrijke muts. Voor buitenstaanders is de stijl misschien wennen, maar binnen de skatecultuur kijkt niemand ervan op. Ook ik fronste geregeld mijn wenkbrauwen toen de kleding van mijn broer veranderde van brave dorpsjongen naar stoere gast met XXL T-shirts van Supreme, Vans en Carhartt. Nu loopt mijn Instagramfeed over van deze merken en gaan we samen op zoek naar de coolste stukken uit de nieuwe collecties. Die frons keert dus niet meer terug want ik merkt hoe rustig je door iets meer ‘je-m’en-fous kleding’ in het leven kan staan.
Kansrijke skatematch
Een skateverbod indienen op openbare plaatsen, is voor de skaters zoals het voetbalveld van een voetballer afpakken.
Helaas gaat de grootste commotie rond het skaten toch wel over de geluidsoverlast en de schade die skateboarden teweegbrengen aan openbare plaatsen. En laat dat net een moeilijk debat zijn. Ook de skaters zijn zich hiervan bewust en laten de je-m’en-fous attitude op dat gebied achterwege. Skateboarden laten nu eenmaal hun sporen na. Skaters weten dat het gekletter van hun board een hard geluid is. Maar een skateverbod indienen op openbare plaatsen, is voor hen zoals het voetbalveld van een voetballer afpakken. En naar die matchen gaat het merendeel van de bevolking maar al te graag kijken. Dus geef de skaters ook een kans om te bewijzen dat hun sport waardevol is. Zet je eens op de tribune langs het skatepark en geniet de volle 90 minuten van de skate(mode)show waar allerlei nationaliteiten, leeftijden en genders de revue passeren. Ik gaf het alvast een kans en was de fiere getuige van een skatewereldgoal. De omstaanders juichten, de armen spreidden wijdopen en het zelfvertrouwen spatte nog maar eens van het board. Wie weet juich jij binnenkort ook mee.
