Nadat Leda Broekhoven (19) haar middelbare school afgewerkt had, was ze nog niet klaar om hogere studies aan te vatten. Een tussenjaar bleek de beste optie te zijn voor haar dromen en passies die ze wilde exploreren. Maar met de beslissing kwamen nieuwe vragen en onzekerheden. Is een tussenjaar een goed idee of is het enkel uitstel van executie?
Een tussenjaar nemen is niet altijd evident voor jonge mensen. Hoe vul ik elke lege dag in? Wat moet ik met al die tijd? Wat kan ik allemaal verwezenlijken? Hoe kan ik dat doen? Ga ik daarna wel nog verder studeren? Het zijn vragen die veel mensen zich stellen, maar waar niet meteen ondersteuning voor is. Mijn leeftijdsgenoten kozen dan maar uit angst voor die vragen een studie waar ze (nog) niet klaar voor waren, of die niet helemaal bij hen paste. Toch is zo’n tussenjaar belangrijk, om tijd te nemen voor jezelf, de wereld en je passies te leren kennen en daarna een gemotiveerde keuze te kunnen maken.
In het eerste middelbaar wilde ik na mijn afstuderen een wereldreis maken. In het tweede middelbaar zag ik mezelf na het zesde in Parijs gaan wonen. In het vijfde middelbaar had ik mijn zinnen gezet op studies klassieke muziek, maar tegen mijn laatste jaar was ik zo uitgeput dat een tussenjaar nog de enige optie was. Ik zou gaan ‘chillen in Spanje of Portugal’. Aan de vermoeide ogen van mijn klasgenoten op de proclamatie zag ik dat ik niet de enige was die daar nood aan had.
Er zaten allerlei ideeën en plannen in mijn hoofd. Omdat ik al zes jaar lang mijn zinnen hierop had gezet, had ik veel geld bijeen gespaard. Artikels schrijven, vrijwilligerswerk, babysitten, straatmusiceren, hier en daar een barshift en verjaardagsgeld: dat alles samen was een mooie som om aan mijn vrije jaar te beginnen.
Enkele sceptische mensen in mijn omgeving waren bezorgd: ik zou niks te doen hebben en al snel lui worden.
Herfst: verloren tijd
De intenties van mijn tussenjaar waren duidelijk: losbreken van de dagelijkse opleggingen van het middelbaar, de wereld ontdekken en er alles uithalen. Enkele sceptische mensen in mijn omgeving waren bezorgd: ik zou niks te doen hebben en al snel lui worden. Maar ik zag het het helemaal anders en ging cohousen in Antwerpen, in een creatief huis met ateliers, bewoond door andere kunstenaars. Mijn dagen vulde ik van ’s ochtends tot ’s avonds met alles waar ik in het middelbaar geen tijd voor had: klimaatactivisme, open mics, vrienden zien, musea en ateliers bezoeken, uitgaan, daten, artikels schrijven, danscursussen, zwemmen. Ik wou overal bij zijn en al mijn ‘verloren’ tijd inhalen. Daartussenin ging ik een weekend naar Berlijn, Amsterdam en Texel en was ik een week in Barcelona voor een klimaatfestival. Die extreme drukte zorgde voor slapeloze piekernachten en een overheersend gevoel van eenzaamheid, dat ik niet wou toelaten. Voorheen dacht ik dat school de oorzaak was van die negatieve gevoelens, maar met dit nieuwe leven kwamen ook nieuwe moeilijkheden, en dat vond ik zwaar om onder ogen te zien.
Thuis was ik nog steeds onrustig en zocht ik afleiding van de alledaagsheid van het leven. Ik nam geen moment voor mezelf waardoor ik me moe, eenzaam, ongeduldig en verward voelde.
Winterslaap
Toen de winter zich aankondigde verhuisde ik, volgens plan, terug naar huis. Ik wou beginnen te reizen en kon geen huur meer betalen. Bovendien wou ik tussen mijn reizen thuis zijn bij mijn dierbaren en bekende omgeving. Thuis was ik nog steeds onrustig en zocht ik afleiding van de alledaagsheid van het leven. Ik nam geen moment voor mezelf waardoor ik me moe, eenzaam, ongeduldig en verward voelde. Dat was niet uit te houden en in december trok ik naar Italië om deel te nemen aan een ademseminarie. Ik volgde een week ademtherapie op een prachtige locatie aan de voet van de Italiaanse Alpen. Daar leerde ik om mijn gevoelens weer te accepteren en te luisteren naar mijn lichaam, waardoor ik voor het eerst de rust voelde die een tussenjaar kan bieden.
Maar ik had het idee om ‘alles uit alles te halen’ nog niet helemaal losgelaten, want na die week zen in de Italiaanse Alpen, reisde ik nog een week verder in Italië, omdat ik daar dan toch was wou ik er zoveel mogelijk uit halen. Alleen was ik nog steeds te moe om ervan te kunnen genieten en keerde ik uit nood aan rust terug naar huis. Daar liet ik mezelf voor het eerst in maanden toe om te rusten en mijn gevoelens te voelen. Tijdens die aangename winterslaap vierde ik de feestdagen met mijn dierbaren, zag ik af en toe wat vrienden, nam ik de tijd om mijn volgende reis te plannen en sliep ik vooral veel. Eindelijk kon ik weer genieten van het alleen zijn. Toen het in januari een week lang sneeuwde en ik voluit en complexloos kon genieten van lange wandelingen en sleeën, voelde dat als een cadeau van de natuur.
Mezelf toestaan om soms helemaal niets te doen, en wat meer te zijn, bracht me rust. Toch verveelde ik me niet. Ik wilde sowieso naar een warmer land reizen, want dat chillen in Spanje of Portugal stond nog op mijn verlanglijstje. De opties bekeken, besloot ik om eind januari naar Tavira te reizen, een kleine stad aan de zuidkust van Portugal. Daar woonde een ademtherapeut bij wie ik adem-, yoga- en dansworkshops volgde. Na veertig uur op de bus spendeerde ik een wonderlijke drie weken in de Algarve. Tijdens mijn eerste soloreis ontdekte ik hoe goed het kan voelen om alleen te zijn. Mijn eigen aanwezigheid dwong me om mezelf beter te leren kennen. Beetje bij beetje ontwikkelde ik inzichten over hoe ik zou kunnen beginnen aan mijn volwassen leven. En bovendien kon ik chillen aan zee, al zo lang een diep verlangen van mij. Missie volbracht.
De helft van mijn familie is Engels en toch was ik nog niet vaak in Engeland geweest. Daar wilde ik verandering in brengen, dus bezocht ik mijn familie in Londen, Bath en Bristol.
Plezierig onderweg
Eind februari ging ik spontaan vier dagen naar Parijs met een vriendin. Met een andere vriendin reisde ik een week met de trein door Italië: Milaan, Pisa en Volterra. Dat waren vooral momenten van plezier, gewoon omdat het kon.
De helft van mijn familie is Engels en toch was ik nog niet vaak in Engeland geweest. Daar wilde ik verandering in brengen, dus bezocht ik mijn familie in Londen, Bath en Bristol. Ik wilde hen vooral beter leren kennen, maar omdat ik er dan toch was, wilde ik meer uit mijn verblijf halen: musea en tentoonstellingen en een paar dans- en literatuurworkshops. Wat ik daar geleerd en ervaren heb, had grote impact op mijn studiekeuze. Zoals vooraf gepland, reisde ik daarna door naar Dublin, maar daar voelde ik de vermoeidheid toeslaan en besloot huiswaarts te keren. Mijn lichaam vertelde me dat ik weer over mijn grens was gegaan. Alle reisprikkels en inspiratie moesten eerst verwerkt worden, voor ik ze kon verder zetten.
De bezetting van de KU Leuven door studenten en jongeren, om aandacht te eisen voor de oorlog in Gaza en de samenwerking van de Leuvense universiteit met Israël aan te klagen, vond ik heel intens om mee te maken.
Lente: rustig ritme
In de lente wilde ik vooral ademruimte vinden. Ik vond een rustig dagelijks ritme waarin ik mijn tijd kon nemen voor alles: schilderen en muziek maken, een danscursus van een week volgen, een weekend naar Oostduinkerke met een vriend en collages maken. De bezetting van de KU Leuven door studenten en jongeren, om aandacht te eisen voor de oorlog in Gaza en de samenwerking van de Leuvense universiteit met Israël aan te klagen, vond ik heel intens om mee te maken. In juni bezocht ik mijn grootouders in Frankrijk, een vriendin op een boerderij en ging ik naar een tentoonstelling in Amsterdam. Dat alles gaf me een bredere kijk op mezelf en mijn omgeving. Het hielp me bij het ontwikkelen van mijn passies. Ze dragen allemaal bij aan mijn begrip van waar ik sta in de wereld en wat ik graag doe, inzichten die veel waarde hebben voor mijn studiekeuze en mijn volwassen leven. Die ontdekkingen en ervaringen wens ik elke afgestudeerde scholier toe.
Zomer: Les Alpes
Het allerlaatste wat ik het dat jaar absoluut wou doen was werken in een berghut in de Alpen. Op wonderlijke wijze kreeg ik de kans om in in juli in een chalet te werken. Dat was een fijne ervaring, maar vijf weken alleen en in het Frans werken was te veel voor mij, dus keerde ik na twee weken terug naar huis. De rest van de zomer bracht ik door met mijn vrienden en familie.
Dit tussenjaar heeft me meer bijgebracht dan mijn laatste jaren op de middelbare school. Ik heb de tijd gehad om mezelf en de wereld beter leren kennen, waardoor ik nu een duidelijker beeld heb over wat ik wil doen met mijn leven. Het cliché dat jongeren na een tussenjaar niet meer zouden verder studeren, ontkracht ik nu door binnenkort te starten met een vooropleiding beeldende kunsten. In tegenstelling tot een jaar geleden voel ik me nu wél klaar om op een zelfstandige en duurzame manier te studeren.
