Ik ben een fan van vrouwen in machtsposities. Het is een zwakte, maar ik heb mij daar bij neergelegd. Enige uitzondering daarop zijn vrouwen van twintig jaar ouder die bevoegd zijn om mij grandioos te buizen. Ik weet niet welke karaktereigenschappen je nodig hebt om op te kunnen klimmen tot professor, maar ik denk niet dat sympathie hoog in het vaandel gedragen wordt.
Het vreemde is dat mannelijke professoren daar minder last van blijken te hebben. Hen kan je onderverdelen in categorieën van 'jong en hip' tot 'oud maar intelligent' met alle verschillende nuances daartussen. Vrouwen lijken de vleesgeworden empathie, maar veranderen voor een aula in serpenten van het giftigste soort. Het zijn niet de mannen met vijf afkortingen voor hun naam voor wie je schrik moet hebben. Nee, ik vrees alleen de vrouw, want vrouwelijk venijn is dodelijk.
Waar mijn mannelijke professoren mij soms vaag doen denken aan een beschermende vaderfiguur, wacht ik bij een vrouw elke les vol spanning op het moment waarop ze mij de genadesteek geeft. Ik weet dat ik eigenlijk zou moeten schreeuwen dat er sprake is van een glazen plafond. Dat ik met gebalde vuist zou moeten scanderen dat vrouwen nog altijd harder moeten knokken om op topposities te geraken. Dat het leven niet eerlijk is en ook ik nooit in de toppositie zal geraken die ik verdien. Dat zijn trieste feiten. Die mij eerlijk gezegd geen ene moer kunnen schelen zolang ik niet zelf in die slachtofferrol zit. Mijn enige bekommernis op dit moment is dat ik examen moet gaan doen bij een vrouw die de macht heeft om mij onder tafel te doen kruipen van angst. Een vrouw die kan doden met haar blik en mij heeft laten kennismaken met nieuwe irritatieniveaus.
Wie niet gelooft dat de mens in wezen een roofdier is en in staat is om te moorden, zal zijn mening bijstellen na een nadere kennismaking met vrouwelijke professoren. Hier drinkt men elkaars bloed en maakt men kwetsbare studenten klaar om te sterven voor het vaderland en een diploma. Ik wil mij best onderwerpen aan de wil van een vrouwelijke professor. Maar liever morgen dan vandaag.
© 2008 - StampMedia - Carmen Van Oers
Deze column werd gepubliceerd in Het Nieuwsblad op 13/11/2008
Deze column werd gepubliceerd bij De Standaard - online op 13/11/2008
