Een reeks waarvan ik dacht ze nooit neer te pennen. Met de nadruk op nóóit, in hoofdletters, met accenten, met uitroeptekens en alle toeters en bellen van dien. Een van m’n beste vriendinnen stuurde me laaiend enthousiast een berichtje: “Cor, ik heb een idee! Waarom houd je op je blog geen dagboek bij over je health journey?” Jawel, dames en heren, mijn health journey. (Een woord dat je vanaf nu niet meer uit mijn pollen, laat staan m’n strot zult horen komen. Beloofd.) Maar ook ik mag er tegenwoordig aan geloven: twee weken geleden stapte ik op de – oké, laatste keer dan – health journey-trein. Hoe dat me afgaat en welke haltes ik allemaal passeer, lees je de komende maanden op deze website.
Mensen die mij kennen zullen zich wellicht afvragen: “Waar komt dit opeens vandaan?” Wel, ik kan jullie verzekeren: die vraag stel ik mezelf ook.
Van iemand die ontzettend veel van eten houdt en een gruwelijke hekel heeft aan sport en alles wat daarbij komt kijken. Iemand die bikinifoto’s, foto’s van stretch marks en vetrollen op Instagram postte onder het mom van zelfliefde, lichaamspositiviteit en zelfverzekerdheid. Iemand die voorbije zomer nog van de daken schreeuwde dat alle lichamen – in alle vormen en maten – er mogen zijn. Pas op, ik ben nog steeds van mening dat alle lichamen mooi zijn, zowel de lichamen die bedekt worden met kleding in maat 34, als de lichamen die zich in maat 48 hullen – en uiteraard alle maten die daaronder, tussen en boven vallen. Maar ik ben ook van mening dat als je niet meer in de spiegel kunt kijken er een knop om moet.
Ik vergelijk mijn knop met de benzinemeter op het dashboard van m’n auto. Mijn lichtje is gaan branden, maar ik zag geen enkel probleem.
Ik vergelijk mijn knop met de benzinemeter op het dashboard van m’n auto. Het lichtje brandt? De brandstofmeter staat onder nul? Geen probleem, ik kan er nog wel een kilometer of vijftig mee door. Tot diezelfde auto het begeeft, je paniekerig op het midden van de snelweg tot stilstand komt en je beseft dat je tóch had moeten tanken. Mijn lichtje is gaan branden, maar ik zag geen enkel probleem. Tot ik in geen enkele broek meer paste. Tot ik in de spiegel keek en heel mijn buik bezaaid was met stretch marks zo rood als bloed. Tot ik over straat liep, m’n jurkje strak rond m’n buik waaide en ik mensen zag twijfelen of er leven in groeide. (Heel onbeleefd trouwens om zo te staren, stelletje onopgevoede heikneuters.) Tot mijn vetpercentage was gestegen tot 49,3%. Tot de tranen over m’n wangen stroomden omdat ik niet meer gelukkig was in m’n eigen lichaam.
Moraal van het verhaal? Drie weken geleden reed ik mezelf vast op de snelweg en twee weken geleden ben ik langzaam terug gaan rijden. Een Victoria’s Secret-model zal ik nooit worden – haha, stel het je effe voor – maar daar gaat het me ook helemaal niet om. Het draait nu om gezondheid, die ik het laatste half jaar flink in gevaar heb gebracht door m’n cola- en smosverslaving. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik kom er wel.
Wil je meer lezen van Corine? Volg dan zeker ook haar blog Corine Typmachine
