Een paar weken geleden schreef ik voor het eerst over mijn health journey. Ik stapte op de trein, niet wetend waar deze mij naartoe zou brengen, niet wetend of deze reis überhaupt wel was wat ik wilde. De trein kon namelijk – en kan nog steeds – meerdere richtingen uitgaan: linea recta richting totale afgrond, of naar een of ander zonnig oord, met hier en daar wat slingerwegen en een paar bulten in de weg. Wat m’n eerste halte bleek te zijn? Die van het S-woord, ook wel bekend als hij die de voorbije jaren niet genoemd mocht worden. Toch moest en zou ik er deze keer aan geloven. En zo begon ook ik eraan. ‘Waaraan dan?’ hoor ik jullie al denken. Ik zal het maar vertellen, nu ik het tegenwoordig zonder te kokhalzen kan uitspreken: ik startte met sporten.
Maar hóe begin je daaraan ten tijde van corona en gesloten sportscholen? Nou, in mijn geval door eerst een halve dag op de bank te hangen en lukraak te scrollen door work-outfilmpjes op YouTube. Om dan uiteraard op ieder filmpje wel iets aan te merken te hebben. Te veel gespring. Te moeilijk. Te lang. Te kort. Te veel benodigde materialen die ik niet in huis heb. Hallo, noem dit effe geen work-outvideo voor thuis als je eerst moet investeren in een halve sportschool!? Pfff. Ik heb er al geen zin meer in op deze manier. Uiteindelijk vond ik toch nog een geschikte video: een low impact cardio work-out van een half uur. Geen flauw idee wat dat allemaal moge betekenen, maar dat ‘low impact’-stuk deed het wel voor mij. Wilde mezelf niet te moe maken de eerste keer, dat begrijpen jullie natuurlijk wel, hè.
En wat was me dat een partij kút!!! Ik dacht dat ik dóód ging – of op z’n minst m’n ingewanden eruit zou kotsen.
Potje janken na het sporten
Oké. Dat ging goed. “Top,” dacht ik, “dat gaat hier nog lukken.” Maar toen kreeg een vriendin van me het geniale idee om via FaceTime het HIIT-programma van Body Boss te volgen. HI-watte? High intensity interval training, of gewoon in normaal taalgebruik: een interval- en cardiotraining, waarbij je intensieve oefeningen afwisselt met rust of minder intensieve oefeningen. (Heb ik lekker gecopy-paste van internet, hoor.) Zo geschiedde dat ik op woensdagmiddag m’n sporttenue aantrok, yogamatje klaarlegde en mijn laptop installeerde om via FaceTime te HIIT-en.
En wat was me dat een partij kút!!! Ik dacht dat ik dóód ging – of op z’n minst m’n ingewanden eruit zou kotsen. Ik moest 30 plank jacks achter mekaar doen en ik kan je vertellen: dat ging niet eens, joh. Voor zij die visueel zijn ingesteld zal ik een woordelijke beschrijving geven van dit tafereel. Ik stond in plankhouding op m’n matje en moest telkens een sprongetje maken waarbij ik afwisselend aan beide zijden buiten het matje en weer terug op het matje sprong. Kermend riep ik tegen m’n vriendin aan de andere kant van de lijn: “Ik kán dit niet, hoor!” Confronterend, vond ik dat. Dat mijn 25-jarig lijf gewoon niet mee kon. Wederom zat ik een potje te janken nadat ik het videogesprek afsloot.
Ook al zat ik tijdens de sportsessies vaak alleen maar te zeiken, te zuchten en te steunen, de motiverende woorden van mijn sportpartner deden me veel deugd.
Zeiken en zuchten maar toch doorzetten
De week erop ging niet veel beter, maar ik was niet van plan om nu al de handdoek in de ring te gooien. Ook al zat ik tijdens de sportsessies vaak alleen maar te zeiken, te zuchten en te steunen, de motiverende woorden van mijn sportpartner deden me veel deugd en gaven mijn doorzettingsvermogen bovendien een boost. Sindsdien doe ik drie tot vier keer per week een intensieve work-out. De ene keer gaat al beter dan de andere, maar ik doe het tenminste – en daar gaat het mij om.
Ondertussen kan ik zeggen dat ik een aantal gewichtjes, nieuwe sportoutfits en proteïneproducten heb aangeschaft, dat die plank jacks geen probleem meer vormen, dat halve burpees zelfs lukken én dat ik tegenwoordig op de fiets naar m’n werk ga – als het niet regent dan, want ik ben tenslotte nog steeds van suiker na die jarenlange colaverslaving.
Wil je meer lezen van Corine? Volg dan zeker ook haar blog Corine Typmachine.
