Senator Kamala Harris zal het Democratische kiesbiljet vervolledigen in november. Als voormalig procureur-generaal in de grootste Amerikaanse staat heeft ze geen al te beste reputatie, maar dat weerhield Joe Biden er niet van haar als zijn vicepresidentskandidaat te nomineren. Biden waagt hier een enorme gok en het is nog maar de vraag of hij er wat voor terugkrijgt.
Wie?
Kamala Harris komt uit Californië en zetelt namens die staat in het Amerikaanse Congres als senator. Ze is een zwarte vrouw met roots in Azië en Afrika. Harris groeide op in een rijk middenklasse gezin en haar beide ouders genoten een academische opleiding. Als zwarte vrouw deed ze een gooi naar het presidentsambt in de Democratische voorverkiezingen, maar als procureur-generaal in de staat Californië sloeg ze meermaals de bal mis en dat kwam haar duur te staan tijdens verschillende debatten in aanloop van de voorverkiezingen. Bijgevolg trok ze zich terug net voor de verkiezingen begonnen. Ze steunde nadien Joe Biden voor de volle honderd procent.
Waarom kiest Biden voor Kamala Harris?
Als zwarte vrouw was ze de gedoodverfde kandidaat om aan Bidens zij te staan gedurende de komende verkiezingen. Ze geniet een sterke dossierkennis en maakte tijdens de Black Lives Matter-protesten een sterke indruk bij de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Daarnaast is ze een vrouw, en dat is vrijwel ongezien in Amerika: het is slechts de derde keer dat een vrouwelijke vicepresidentskandidaat een plekje krijgt op het stembiljet. Enkel Geraldine Ferraro in 1984, en Sarah Palin in 2008 gingen haar voor. Ze is op een aantal vlakken ook wat linkser dan de centrumfiguur Biden. Zeker op vlak van gezondheidszorg liggen de standpunten van beiden ver uiteen. Haar leeftijd zou misschien ook een doorslaggevende factor geweest kunnen zijn: als 55-jarige vrouw is ze een pak jonger dan de 77-jarige Biden.
Mogelijke obstakels
Harris was niet meteen de meest vriendelijke procureur in Californië. Ze wond er tijdens haar ambt geen doekjes om en pakte bijvoorbeeld marihuana-gebruikers hard aan. Haar gelijk primeerde in een aantal zaken op het algemeen belang: ze weigerde een DNA-test die een onschuldige man kon vrijspreken van de doodstraf. Harris vervolgde ook ouders van spijbelende kinderen, omdat zij hen verantwoordelijk achtte voor het misdragen van hun kinderen. Ze zou hen er bewust van maken hoe laakbaar spijbelen is: een van de mogelijke strafrechtelijke vervolgingen was een jaar gevangenisstraf.
Electoraal biedt Harris weinig meerwaarde aan het stembiljet: Californië is een progressief, traditioneel blauw bastion. De Democraten winnen er gegarandeerd. De vraag is dus in welke mate zij o.a. latino’s, Afro-Amerikanen en jongeren weet te enthousiasmeren om te gaan stemmen, want zij maken het verschil in de swing states, de staten waar geen van de presidentskandidaten een duidelijke meerderheid heeft.
Een foute keuze?
Kamala Harris was de meest evidente keuze: Elizabeth Warren, senator in Massachusetts, is te progressief, ex-First Lady Michelle Obama weigert zich politiek te engageren, en volksvertegenwoordiger Stacey Abrams is buiten haar staat Georgia niet zo populair. Het moest sowieso een vrouw zijn, maar het was misschien krachtiger om bijvoorbeeld te kiezen voor Elizabeth Warren, de Amerikaanse senator uit Massachusetts. Zij spreekt veel hoogopgeleide, liberale en progressieve kiezers aan omdat ze goed weet in te spelen op de huidige samenleving in de Verenigde Staten: ze durft Wall Street aan te pakken, en is een erg sterk en intelligent debater. Haar enige nadeel (en tegelijk haar voordeel) is dat ze heel progressief is. Dat zou de centrumkiezers misschien wat afschrikken.
Al bij al staat Biden voor een aartsmoeilijke opdracht: Donald Trump uit het Witte Huis gooien. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan, omdat Trump al liet blijken dat hij de verkiezingsuitslag moeilijk zou verteren, als die niet in zijn voordeel zou spelen. Hij is ook geen grote voorstander van het stemmen per post. Het is te hopen voor Biden-Harris dat ze de vergeten kiezers uit 2016 weten te overtuigen om op hen te stemmen. Trump verraste toen vriend en vijand met zijn zege, dus alles is mogelijk. Ook nu staat Trump zwaar achter in de peilingen. Maar als er één les is die we hebben geleerd na de Brexit en de vorige presidentsverkiezingen: peilingen zijn onbetrouwbaar.
