“Ik was bang, beschaamd en boos”

“Ik was zeventien en het gebeurde in de tunnel onder het station van Dendermonde. Ik kwam net van school en was onderweg naar huis langs de weg die ik elke dag nam. Ik was helemaal alleen. Zij waren met drie. Die jongens riepen naar mij dingen als ‘mag ik met jou mee naar huis?’, ‘heb je zin om met ons drie op date te gaan?’ en zelfs ‘heb jij iets aan je borsten of kont laten doen?’ Al die opmerkingen kwamen uit het niets.”

“Toen die jongens al die dingen naar mij riepen, stond ik nog niet zo stevig in mijn schoenen als nu. Ik was heel bang dat ze mij zouden volgen. Ik begon snel te wandelen en kon mijn tranen niet meer bedwingen. Op het moment zelf was ik beschaamd, bang en boos. Ik voelde me machteloos omdat zij met drie waren en ik helemaal alleen. Achteraf was ik teleurgesteld. In die jongens, maar ook in mezelf omdat ik niets durfde te zeggen. Ze waren hoogstens twee jaar ouder dan ik en ik hoopte toch dat mensen van mijn leeftijd beter opgevoed waren.”

“Uit pure schaamte heb ik met niemand gepraat over wat er die dag is gebeurd. Een paar jaar later heb ik met mijn toenmalige vriend wel gepraat over dat voorval en hij minimaliseerde dat. ‘Dat zijn gewoon jongeren onder elkaar’, zei hij. Iedereen maakt het mee en het gebeurt zo vaak dat mensen verveeld met hun ogen draaien wanneer je erover wil praten.”

“Ik probeer met meer zelfvertrouwen over straat te lopen, zet mijn hoofdtelefoon aan zodat ik het niet hoor als mensen iets zouden zeggen en ik heb altijd deodorant bij. In het algemeen ben ik alerter geworden: als ik iemand verdacht zie, loop ik soms een andere straat in om een omweg te nemen. Wanneer ik nu in Brussel rondloop en ik catcalling ervaar, durf ik wel voor mezelf opkomen.”

“Als ik op straat een jonger meisje zie lopen, zorg ik ervoor dat ik haar kan blijven zien zodat ik zou kunnen ingrijpen als er iets zou gebeuren. Ik denk dat omstaanders kunnen helpen om catcalling op te lossen. Als mensen zien hoe bang iemand is, moeten ze tussenkomen, vind ik. Ze kunnen iets terugroepen naar de dader en het slachtoffer troosten. Assertiviteit van de omstaanders kan volgens mij veel oplossen.”

“Het gebeurt sinds mensenheugenis dat mannen vrouwen naroepen omdat ze denken dat ze hen zo versieren, maar hen in feite intimideren. Ik vind het onzin dat de private ruimte van vrouwen zou zijn en de publieke ruimte van mannen. Alle ruimtes zijn van iedereen. Iedereen moet kunnen gaan en staan waar die wil zonder bang te zijn.”