Ilan Van Wilder (20) heeft zich de afgelopen jaren bewezen als jong talent in de wielerwereld. Het ziet er naar uit dat hij dat zal blijven doen, maar dat gaat niet zo gemakkelijk als iedereen denkt. Een gesprek met het jonge talent, zijn trainer en vader.
Als jonge knaap van negen beleefde Ilan enorm veel plezier aan het fietsen. Dat merkten ook zijn ouders, die hem inschreven bij Noord-West-Brabant, een lokale wielerploeg. Maar door zijn jonge leeftijd had Ilan moeilijkheden om te kunnen volgen tijdens de trainingen. Pas op zijn veertiende kwam hij voor het eerst aan de start van een wielerwedstrijd. Ilan reed goed, en won het jaar nadien meteen het provinciaal kampioenschap.
“Ik ben heel blij dat ik zo lang gezwommen heb, dat heeft de basis gelegd voor mijn algemene conditie”
Naast het wielrennen had Ilan nog een andere passie: zwemmen. Tot zijn dertiende zwom hij op hoog niveau. Maar het zwembad was niet bij de deur en het werd voor zijn ouders haast onmogelijk om hem drie keer per week te brengen. Ilan koos resoluut voor de fiets, maar plukt op zijn twintigste nog steeds de vruchten van zijn periode als zwemmer.
“Van kleins af aan beoefen ik sporten waar uithouding belangrijk is, dat heeft me enorm geholpen. Vaak zijn core stability en rug- en buikspieren belangrijke zaken die renners vergeten. Dat leidt tot rugpijn en minder kracht op de fiets, iets waar ik door mijn zwemcarrière totaal geen last van heb.”
Ilan volgde het wielrennen niet voor hij er zelf aan begon. Hij kende Tom Boonen, de Ronde van Vlaanderen en de Ronde van Frankrijk, maar je moest hem niet vragen hoelang de Tour duurde. Pas op latere leeftijd kreeg hij de microbe te pakken en werd hij verliefd op de koers. Een echt wielervoorbeeld heeft de jonge wielrenner dan ook niet. Vooral omdat hij wil zich aan niemand wil spiegelen. “Ik wil mijn eigen weg gaan.”
Hard trainen
Dajo Sanders is de trainer van Ilans team. Hij kijkt erop toe dat de jonge wielrenner zich goed ontwikkelt. “We zorgen ervoor dat Ilan minstens één keer per dag traint, soms zelfs twee keer. Elke trainingsdag is anders. We zorgen ervoor dat we de routines blijven afwisselen om het interessant en uitdagend te houden”, vertelt Sanders. "Ilans dag bestaat uit trainen, herstellen en rusten. Daarom is het leven van een fietser niet het meest opwindende.”
Het team is verantwoordelijk voor de doelen van Ilan. Zij leveren zijn wedstrijdkalender af. Dat is het moment voor Dajo om met de opbouw van het trainingsregime te beginnen. "Ik zorg ervoor dat hij in topvorm is voor de wedstrijddag”, vertelt de trainer. “We bouwen een trainingsprogramma op in verschillende onderdelen, de focus van de training verschilt per dag. Als de wedstrijddag dichterbij komt, wordt de training intensiever.”
“Ik ben ook verantwoordelijk voor de opvolging van de trainingen en zorg ervoor dat hij zo goed mogelijk werkt. We houden zijn wattages en hartslag in de gaten en met die gegevens kunnen we de training aanpassen.”
Ilan is een van de grootste klimtalenten van België. Daarom is het voor hem belangrijk om op langere klimmen te trainen. "Omdat we die in België niet hebben, organiseren we trainingskampen in Spanje”, zegt Sanders. “Daar kunnen we ons richten op het houden van hogere wattages op een klim en het verlengen van de periodes van maximale inspanning.”
De juiste keuze?
Naast een goede coach is ook de steun van de ouders belangrijk voor jonge wielertalenten. “Ilan was op zijn negende al lid van de opleidingsclub voor het wielrennen Noord-West Brabant”, vertelt vader Patrick Van Wilder. “In zijn eerste jaar zag je dat hij met een fiets kon rijden, maar het was geen echte wielrenner. ‘Komt dit wel goed?’ vroegen we ons enkele keren af. Maar ik zag hem elk jaar sterker worden.’”
Pas op zijn veertiende kwam Ilan voor het eerst aan de start bij de aspiranten. “In Dendermonde, een wielerwedstrijd voor ‘klein mannen’”, herinnert Van Wilder zich. “Ilan reed sterk. Na die dag heeft hij geen wedstrijd of training meer gemist. Ilan had de microbe voor het wielrennen te pakken. Ik vond dat hij met het wielrennen echt zijn ding gevonden had en dat is ook gebleken.”
“Welke ploeg moesten we kiezen? Een luxeprobleem is niet altijd evident”
Op zeker moment komen er vijf ploegen aankloppen voor de jonge wielrenner: Jumbo-Visma, Team Sunweb, Bora-Hansgrohe, Bahrain-Merida en Lotto Soudal. “Een luxeprobleem”, zegt vader Patrick. “In het begin dachten we te kiezen voor de tweedejaars beloften. Het zijn niet allemaal Evenepoels. Maar uiteindelijk hebben we toch voor de profs gekozen.”
“Alleen: welke ploeg moest het dan worden? Team Sunweb had een streepje voor dankzij hun opleiding en de aanwezigheid van veel jeugd. Ze hebben een langetermijnvisie en lieten hem voor drie jaar tekenen. Dat wil zeggen dat ze in hem geloven als wielrenner én ronderenner.”
Toch was het geen makkelijke beslissing. “We hebben bij heel veel mensen inlichtingen gewonnen. Dat heeft lang geduurd, tot na het WK, begin oktober. Een luxeprobleem is niet altijd evident. De CEO van Sunweb is op een bepaald moment bij ons thuis geweest om alles uit te leggen. Het klikte. Wij hebben een goede band, die perfect klopt. Voor ons en voor hen heeft Ilan een heel goede keuze gemaakt.”
Opofferingen
De ouders van Ilan stonden steeds paraat als hij moest koersen. “Er werd gekookt en gewassen. We haalden fietsen en brachten ze weer weg voor wedstrijden. We supporterden waar kon”, vertelt vader Van Wilder. “Vroeger deden we enorm veel. Ik heb 27 vakantiedagen en die zijn de voorbije jaren allemaal naar zijn prille carrière gegaan. Maar nu is het minder. In het profwielrennen wordt dat allemaal door de ploeg geregeld. Maar ook nu staan we steeds paraat voor hem, dat weet hij.”
“Ilan heeft een sterk karakter en doet er alles voor”
Ook Ilan zelf heeft veel laten vallen om zijn doel te bereiken. “Ik heb respect voor elke wielrenner op aarde. Als ik zie wat ze er allemaal voor laten… Ze verliezen een deel van hun jeugd. Chapeau voor die mannen, en zeker ook voor Ilan. Hij trok al naar Frankrijk, Tsjechië en Polen om er met de Nations Cup mee te rijden. Het doet uiteraard plezier om je zoon na al die dagen weer thuis te zien komen. We hebben maar één zoon en daar wil je uiteraard het beste voor.”
Maar wielrennen is ook een gevaarlijke sport en daar heeft Patrick het soms moeilijk mee. “Je moet risico’s durven nemen. Je leert de knop omdraaien, maar de angst blijft toch altijd aanwezig”, beweert Patrick. “Zeker de eerste weken na herstel van blessure zie je dat hij wat bang is om terug tussen de ploeg te rijden. Maar hij toont karakter door het steeds weer te doen. Ook als het wat tegenslaat, zegt Ilan tegen zichzelf: ‘Kijk, ik sta hier terug, en ik ga er weer tegen aan.’ Hij heeft een goed karakter en doet er alles voor.”
Languit in de zetel
Dat bevestig ook de jonge wielrenner zelf. “Ik probeer mensen altijd te laten zien waartoe ik in staat ben. Me volledig smijten tijdens een wedstrijd, het onmogelijke nastreven: dat zit in mijn karakter.”
“Momenteel heb ik geen nood aan een fanclub, eerst wil ik een betere wielrenner worden”
Ilan won in zijn gemeente Opwijk al drie jaar op rij de trofee van ‘Sportman van het jaar’, waardoor mensen hem tijdens zijn trainingsritten herkennen. Hij kreeg al van enkele cafés het aanbod om een fanclub te beginnen, maar dat lijkt nog niet voor meteen. “Momenteel heb ik daar geen nood aan. Ik wil mezelf geen onnodige druk of verplichtingen opleggen. Eerst wil ik een betere wielrenner en persoon worden.”
Naast het wielrennen probeert Ilan nog zoveel mogelijk tijd te maken voor zijn vrienden. “We doen wat van alles. Samen iets gaan drinken, een film zien of bowlen.” Maar na zware trainingsdagen van maar liefst zes uur beschrijft hij zichzelf vooral als ‘onproductief’. “Dan ga ik liefst languit in de zetel liggen.”
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 29/05/2020
