Jazz Brak, vooral bekend als lid van de invloedrijke groep Stikstof, heeft onlangs de sprong gewaagd naar een solocarrière. Zijn muziek is een weerspiegeling van zijn haat-liefderelatie met de stad Brussel. Jazz Brak’s muziek is een onthullende reis door zijn gedachten, gevoelens en ervaringen in de metropool die hij thuis noemt. Naast zijn carrière als rapper is Jasper De Ridder (34) ook een toegewijde vader en leerkracht.
“Rap is voor mij een vorm van therapie. Mensen luisteren ernaar en maken er hun eigen ding van”, steekt Jazz Brak, echte naam Jasper De Ridder, van wal. “‘Ni voor niks’, de intro van mijn plaat, gaat het diepst. Hier stel ik mezelf het meest in vraag. Zou ik het wel doen, solo gaan? De eerste zinnen van het nummer gaan als volgt: ‘Intro van een eigen plaat, ik had het misschien nooit gedaan. Wordt dit wel nog uit gebracht, ziet er iemand mij nog staan?’ Ik ben zeer kritisch voor mezelf. Vaak zelfs te kritisch. Als ik tijdens een optreden twee zinnen heb ingeslikt, kan ik mezelf voor de kop slaan, terwijl ik wel een goede show heb neergezet.”
De Ridder is naast rapper ook leerkracht plastische opvoeding in een TSO-BSO-school. “Over het algemeen geniet ik van mijn job. Natuurlijk zijn er bepaalde aspecten, zoals administratieve taken en het bijhouden van agenda's, waar ik minder enthousiast over ben. Hoewel ik deze taken niet leuk vind, besef ik dat ze financiële stabiliteit en vrijheid bieden. Als ik niets verdien met rappen, kan ik nog steeds mijn huis en de crèche betalen.”
Op zijn eerste soloplaat laat Jazz Brak in zijn ziel kijken. “Ook ‘GELUK(T)’ is een zeer belangrijk en persoonlijk nummer voor mij”, aldus het lid van Stikstof. “De meeste mensen weten niet dat dit nummer geschreven werd tijdens en nadat mijn vrouw voor de derde keer een miskraam kreeg. Voor mijn jongste dochter Isa (3,5) hebben we twee keer een kindje gekregen dat gestorven is. Hoewel het nog in een vroeg stadium was, hadden we al een hartslag, een naam, een datum, en plots valt dat allemaal weg.”
“Er was al een hartje, een naam, een datum, en plots valt dat allemaal weg”
“Na de geboorte van Isa werd mijn vrouw opnieuw zwanger, toen schreef ik een deel van dat nummer: ‘Ik doe alles voor mijn Isa en Dris, heb nog nooit in mijn leven mensen zo hard gemist.’ Dris is er nooit gekomen, dat maakte het moeilijk om de tekst af te maken. Maar nog voor het nummer uitkwam, werd mijn vrouw opnieuw zwanger en kregen we toch een tweede kindje. We kozen ervoor de naam Dris te behouden. Voor de luisteraar zijn Isa en Dris gewoon mijn kinderen, maar die tekst ging eigenlijk over Dris die er niet meer was. Elke keer als ik dat lied hoor of live breng, word ik opnieuw gekatapulteerd naar die zware momenten. Verder in het lied rap ik: ‘Ik heb geluk, het is gelukt.’ En: ‘Familie boven alles staat in het groot op rug.’ Ik link dat allemaal aan wat ik heb meegemaakt en wat de luisteraar daar misschien niet meteen aan koppelt.”
Isa het boefje, zo vader, zo dochter
Jazz Brak ziet bij zijn dochtertje dat de appel niet ver van de boom valt. Isa is duidelijk de dochter van haar vader. “Ik herken mezelf heel erg in mijn kinderen. Als kind was ik een diefje. Ik nam altijd vanalles mee naar huis, wat natuurlijk voor veel problemen zorgde. Zelfs de Parkerpen van de schooldirecteur stal ik. Ook al had ik die niet nodig, ik wou dat gewoon meepakken. Op tweejarige leeftijd begon mijn dochter Isa hetzelfde gedrag te vertonen. Dagelijks bracht ze spullen mee die niet van haar waren. Thuis toonde ze trots wat ze deze keer weer had meegebracht.”
“Op die momenten komen herinneringen aan mijn eigen jeugd naar boven. Mijn moeder reed met mij rond om alle gestolen spullen terug te brengen. Wij doen nu hetzelfde met Isa. Ook wanneer we gaan winkelen en ze leuke haarspeldjes ziet, is ze ondertussen slim genoeg om ze stiekem mee te nemen, te wachten tot we de winkel uit zijn en dan pas te laten zien wat ze heeft meegenomen. Telkens moet ik met haar terug naar de winkel om duidelijk te maken dat we dat niet betaald hebben. En zo constant.”
Zwitsers zakmes
Muziek is lang niet het enige waarmee Jazz Brak zich bezighoudt. “Ik omschrijf mezelf als een Zwitsers zakmes: veelzijdig, altijd bezig en vol ambitie”, aldus Jazz Brak. “Naast mijn diepgewortelde liefde voor muziek, houd ik me ook graag bezig met tekenen, fotografie, schrijven en schilderen. Soms kies ik ervoor me maandenlang volledig te storten op mijn muzikale projecten, om daarna mijn creativiteit volledig te uiten op andere manieren. Zo ben ik momenteel heel erg into fotografie waarbij ik op Instagram een nieuw alter ego, ‘handek35mm', heb gecreëerd. Dat alter ego wordt gebruikt voor het visuele aspect van het tweede project van Jazz Brak. De foto's zijn gemaakt met een 35mm filmcamera.”
“Naast mijn diepgewortelde liefde voor muziek, houd ik me ook graag bezig met tekenen, fotografie, schrijven en schilderen”
“Hoewel ik dit benoem als vrije tijd, beschouw ik dit ook als job”, vervolgt hij. “Zo groeiden mijn tekeningen uit tot een bekend merk, genaamd ‘pattat.’ Die werden gedrukt op t-shirts, sweaters en skateboards. Ik maak de tekeningen in mijn vrije tijd, maar dat is een grotere tijd dan mijn werktijd. Ook wordt er geld mee verdiend, dus in hoeverre is het dan nog vrije tijd en doe ik het deels om mijn huis af te betalen?”
De combinatie van deze creatieve passies met zijn rol als docent en vader, is een uitdaging voor Jazz Brak. “Ik heb geluk dat mijn vrouw dat niet vervelend vindt. Hoewel mijn afwezigheid door mijn drukke schema niet altijd makkelijk is voor haar, is ze wel erg trots op mij. Momenteel zijn we bezig met de renovatie van onze benedenverdieping, gefinancierd met mijn artistieke inkomsten. De vruchten zijn er ook, van het verlies of de tijd dat ik er niet ben.”
“Desondanks heb ik soms het gevoel dat ik thuis dingen mis, vooral wanneer ik bewust tijd doorbreng met mijn kinderen. Tijdens die momenten besef ik dat ik vaker moet kiezen voor quality time met mijn gezin. Hoewel ik dagelijks thuis ben, komt het voor dat ik mijn dochter alleen ’s ochtends zie als ik haar naar school breng. Ik ben er voor mijn gezin, maar ik besef dat ik genoeg tijd moet vrijmaken.”
Van cannabisgebruiker tot legalisatie
Jazz Brak was een regelmatige wietroker. “Van mijn vijftiende tot mijn dertigste levensjaar heb ik op zeer regelmatige basis wiet gesmoord. Toen ik op mijn dertigste stopte, besefte ik dat dat de helft van mijn leven was geweest. Het gebruik was in toenemende mate excessief en te sterk. Zoals bij veel drugs het geval is, kan het goed gaan, maar als het fout gaat, gaat het ook echt fout. Na de eerste miskraam van mijn vrouw besloot ik te stoppen. Ik kon de angst en onrust die ik voelde niet langer verdragen. Ik had het gevoel dat ik moest stoppen, anders zou ik binnen zes maanden in een instelling belanden.”
Burgemeester van Brussel Philippe Close (PS), pleit voor de depenalisatie van cannabis, een standpunt dat Jazz Brak ondersteunt. “Legalisatie kan de criminaliteit rondom cannabis verminderen en straatdealers ontmoedigen. Bovendien kan de kwaliteit van cannabis worden gecontroleerd om verontreiniging te voorkomen. Legalisatie biedt ook de mogelijkheid voor belastingheffing door de staat. Er zijn genoeg voorbeelden van landen die hun schulden binnen twee jaar hebben afbetaald door simpelweg cannabis te legaliseren. Het is veiliger, op de een of andere manier gezonder en het genereert aanzienlijke inkomsten die de staat kan investeren in positieve zaken, zoals het planten van bomen en het aanleggen van meer parken.”
“Ik ben blij dat ik volwassen genoeg was om te stoppen. Mijn paniekaanvallen hielden nog vier maanden aan. Ik ben 34, heb twee kinderen en twee jobs. Ik heb het gevoel dat mijn leven goed gaat. Veel mensen zouden me jonger schatten omwille van wat ik draag, maar ik voel dat ik geen 24 ben. Ik voel mij goed, dat is het belangrijkste. Het is belangrijk mentaal wat jonger te blijven, werken met jongeren houdt mij jong. Ik voel mij 34 en ik voel mij goed. Ik ben gelukkig, al hoop ik dat het beter kan. Nog gelukkiger.”
Dit artikel werd gepubliceerd door NXTPOP op 20/01/2024.
